Metody odtwórcze

Charakterystyka metod odtwórczych w realizacji zadań wychowania fizycznego.

Wstęp

Pisząc niniejszy referat chciałabym ukazać, że metody odtwórcze stosowane na zajęciach fizycznych w przedszkolu stwarzają dziecku możliwość twórczego działania i charakteryzują się spontanicznością oraz tendencją do samo wyrażania się. Dlatego myślę, że dobrze byłoby aby kłaść nacisk na stosowanie metod odtwórczych, które są bardziej atrakcyjne, kształcą ogólną kulturę, estetykę ruchu, samodzielność oraz pozwalają uwzględnić zasadę indywidualizacji.
Wiek przedszkolny charakteryzuje się na ogół dużą plastycznością aparatu ruchowego i słabymi zdolnościami koordynacji ruchów. W wieku tym dziecko zdolne jest do dość intensywnego, ale krótkotrwałego ruchu. Natomiast w sferze psychicznej, w omawianym okresie dziecko charakteryzuje się żywą wyobraźnią, skłonnością do naśladownictwa jak również brakiem zdolności do dłuższego skupienia uwagi. Metody pracy z dziećmi na zajęciach ruchowych winny sprzyjać rozwojowi dziecka w sferze poznawczej, motorycznej i emocjonalnej, winny nawiązywać do jego możliwości i potrzeb . W pracy z dziećmi w przedszkolu należy stosować różne metody dla pełnej realizacji programu, takie jak: metody odtwórcze .

METODY ODTWÓRCZE
Metody te polegają na posługiwaniu się pokazem zademonstrowanych przez nauczyciela lub wybranego ucznia bądź na odwoływaniu się do pamięci ćwiczącego, który wcześniej obserwował różne czynności ludzi, zwierząt, przedmiotów martwych (np. zabawek). Do metod odtwórczych należą:

Metoda zabawowo – naśladowcza.
W zajęciach ruchowych prowadzonych tą metodą dziecko uczy się ilustrowania ruchem jakiejś treści. Uwaga dziecka skupia się najczęściej na zjawiskach i przedmiotach będących w ruchu. Ruchy wykonywane przez dziecko nie muszą być dokładnym odtworzeniem zaobserwowanych czynności i zjawisk. Trzeba dać dzieciom dużo swobody, nie hamować ich inicjatywy i fantazji. Naśladowanie połączone z fantazją uczyni ćwiczenia ciekawszymi, pozwoli na rozwijanie samodzielności, inwencji twórczej i aktywności dziecka.

Metoda bezpośredniej celowości ruchu (zadaniowa).
Metoda ta jest przejściową formą od ćwiczeń naśladowco-zabawowych do zadań wykonywanych według pewnych prawideł. Metoda ta polega na wyrozumowanym zestawieniu odpowiednio dobranej pozycji wyjściowej z przemyślanym przebiegiem ruchu wykonanym z przyborem lub bez niego. Repertuar zadań obejmuje ruch proste, łatwe zrozumiałe, nie wymagające długich wyjaśnień. Są to ruchy przemyślane i wymuszają na wykonawcy projektowy przebieg ruchu i efekt zadania. Bardzo często zadanie zawarte jest w samym poleceniu np. rzuć, podskocz, złap, dogoń. Każde zadanie ma w swoim założeniu dwie warstwy: praktyczną, związaną z wykonywaniem określonej czynności oraz higieniczno- fizjologiczną, ukierunkowaną na doskonalenie strony funkcjonalnej organizmu dziecka.

Metoda ścisła.
Metoda ta polega na ruchu odwzorowanym z pokazu lub wykonanym na podstawie słownego ujęcia ruchu. Ćwiczenia są wykonywane jednocześnie przez wszystkich ćwiczących na komendę lub w podanym rytmie (np. liczenie, klaskanie). Stosując metodę ścisłą nie ma właściwej atmosfery radości i swobody ruchowego wyżycia się na zajęciach. Jest ona niezbędna w pracy z dziećmi w realizacji zadań ściśle określonych , których celem jest opanowanie techniki ruchu (np. przewrót w przód ), umiejętności czy też cech motorycznych, wzmocnienie określonych grup mięśniowych lub korekcja konkretnych wad postawy. Metoda ta jest konieczna też przy nauczaniu rzutów, chwytów, ćwiczeń równoważnych, zwinności, ćwiczeń muzyczno- ruchowych, opanowaniu techniki ruchu sportowego (np. pływanie, jazda na nartach ).

Zakończenie.
Reasumując mogę stwierdzić, że w wychowaniu fizycznym dzieci nauczyciele powinni zapewnić dzieciom wszechstronny rozwój psychomotoryczny i kształtować prawidłowe postawy wobec zajęć ruchowych, aby ćwiczenia i zabawy sprawiały dzieciom radość. . Dotychczasowe ćwiczenia gimnastyczne powinny przybierać raczej formy zadań, czynności, funkcji zapewniając dzieciom duży margines swobody. Powinny one być poddawane w znacznej mierze w formie zadań otwartych, tj. takich, które można wykonać wieloma sposobami, ale o wyborze sposobu decyduje samo dziecko, podkreślając tym samym swoją indywidualność.