Wychować wspaniałe i dobre dzieci

Najtrwalszy związek, jaki kiedykolwiek istnieje w naszym życiu, to związek z dzieckiem. Niestety przychodzenie na świat dziecka nie znaczy, że posiadamy wrodzoną umiejętność wychowywania w przyszłości własnych dzieci. Rodzimy się bez podstawowych umiejętności rodzicielskich i tragedią jest to, że większość ludzi nie podejmuje żadnego wysiłku, by te umiejętności posiąść.
Dzisiaj bez trudu można dowiedzieć się, w jaki sposób wychować szczęśliwe, zdrowe, kochające, ufne i zadowolone dzieci. Dostępnych jest tak wiele informacji, a mimo to, aż 80 do 90 procent rodziców, nie pokusiło się o przeczytanie jakiejkolwiek książki na ten temat, nie zasięgnęło nigdy porady, oprócz tej od teściowej czy znajomej, a jest to temat bardzo ważny.
Jaki jest cel rodzicielstwa, jakie jest jego główne zadanie?
Rodzicielstwo, najważniejsze zadanie jakiego się w życiu podejmujemy ,to wychowanie naszych dzieci troszcząc się o nie i opiekując się nimi do momentu kiedy osiągną dojrzałość i wytworzenie w nich wysokiego poczucia własnej wartości. Jest to najważniejsze dla rodzica zadanie.
Dlaczego? Dlatego, że jeśli wychowamy dzieci, które w wieku 18 lat będą kochały siebie,
uważały siebie za wartościowych i potrzebnych młodych ludzi, będą polegały same na sobie, będą za siebie odpowiedzialne, będą potrafiły podejmować decyzje, to niezależnie od tego co przez nadchodzące lata zgotuje im życie, osadziliśmy je na solidnym, twardym jak skała, psychologicznym fundamencie. Mogą one obierać swoją własną drogę i uczynić wspaniałym swoje życie i życie innych ludzi.
Jeśli jednak damy swoim dzieciom wszystko co możliwe na tym świecie, ale bez wiary w samego siebie, głębokiego przekonania , że są w stanie zrobić wszystko co konieczne jest do osiągnięcia sukcesu, to znaczy, że jako rodzic osiągnęliśmy porażkę.
Wiadomym jest, że żaden rodzic nie jest doskonały, rodzice popełniają błędy, bywają zmęczeni, irytują się, wymierzają dzieciom klapsy i karzą je.

Jednak najważniejsze rzeczy do zapamiętania przy kierowaniu się wiodącymi zasadami są następujące:
1. Destruktywna krytyka jest bardzo bolesna dla dziecka. Skłonność rodzica do destruktywnej krytyki na całe życie pogrąży dziecko w kompleksach niższości, wytworzy w nim niską samoocenę, lęk przed niepowodzeniem i odrzuceniem.

Nigdy zatem nie kieruj destruktywnej krytyki pod adresem swych dzieci. Zamiast tego rób wszystko, żeby je podbudować. To nie znaczy, że na wszystko mamy im pozwalać, że nie sprawujemy nad nimi kontroli, ale oznacza, że nigdy nie mamy mówić: jesteś niedobrym chłopcem czy jesteś niedobrą dziewczynką, ty mały łobuzie ,czy też: ty zawsze kłamiesz , z ciebie nic dobrego nie wyrośnie.
Nigdy nie mówmy do swoich dzieci czegoś, co nie powinno się stać częścią ich osobowości, gdyż nasze słowa omijają świadomość i trafiają prosto do podświadomości. Tam są wpisywane w program i uznawane za prawdę, bo to najważniejsza dla dziecka osoba je powiedziała, nie ważne , że w chwili złości. Nigdy zatem nie wpadajmy w destruktywny krytycyzm. Dzieci są na niego bardzo nieodporne.

2. Pamiętaj, że brak miłości ze strony rodzica czy też miłość tłumiona, jest główną przyczyną psychologicznych, psychicznych i emocjonalnych problemów w życiu.
Dziecko nie wie, że naprawdę je kochasz, dopóki mu tego nie powiesz, nie okażesz, nie zademonstrujesz wiele, wiele razy.

3. Pamiętaj, że dzieci potrzebują stałego dopływu miłości i aprobaty. Miłość i aprobata to psychologiczna lina ratunkowa, której dzieci muszą się trzymać, aby rozwijać się w poczuciu bezpieczeństwa.
Dzieci potrzebują słów, gestów miłości i aprobaty każdego dnia, potrzebują go na dobranoc, potrzebują rano, w południe i znowu przed snem, potrzebują go stale, kiedy się rozwijają, tak samo jak potrzebują pożywienia, aby rosnąć, tak potrzebują emocjonalnego wsparcia kiedy się rozwijają.

4. Dzieci potrzebują pochwał
Pochwały to jest to, co pozwala im rosnąć. Zauważono nawet, że gdy chwali się dziecko jego system psychologiczny wibruje z nową energią. Dzieci potrzebują zachęty.
Pamiętajmy, że boją się, bo są tak małe w tak wielkim świecie. Potrzebują zachęty przez cały czas : potrafisz to zrobić ,na pewno potrafisz, dalej spróbuj.
Potrzebują też aprobaty. Czasem nieźle się natrudzą, by zrobić coś dobrze. Chcą wtedy usłyszeć: świetna robota, naprawdę ci się udało. Potrzeba im pochwały i aprobaty, a także wiele cierpliwości. Niezwykle ważnym jest być cierpliwym, zwłaszcza wtedy, gdy one same są najmniej cierpliwe. Dzieci potrzebują niezwykle wiele życzliwości i troski, naszego wsparcia i łagodności.

5. Każdego dnia powiedz dzieciom, że je kochasz.
Każdego dnia mów im, że je kochasz.


- Postawa numer jeden :
Największy dar, jaki rodzic może dać dziecku to bezwarunkowa miłość.
Upewnij się, że dziecko wie, że kochasz je w stu procentach. Niezależnie od tego co zrobi, niezależnie od tego co się dzieje, nic na tym świecie nie może sprawić byś kochał je mniejszą niż stuprocentową miłością. To jest sprawa decydująca.
Należy pamiętać, że miłość warunkowa przynosi lęk przed odrzuceniem. Wywołuje niepewność i poczucie własnej niższości. U dzieci, które w okresie wzrastania nie otrzymują dosyć miłości, rozwija się tak zwana potrzeba braku i przez resztę życia szukają uczciwego człowieka.
- Drugim sposobem na okazanie dziecku swej miłości jest kontakt wzrokowy.
Dzieci mają emocjonalny zbiornik na paliwo i napełniają go, patrząc w oczy swoich rodziców. Kiedy patrzysz na dziecko z miłością i mówisz: bardzo cię kocham dziecko czuje się wprost wspaniale.
- Trzecia sprawa to kontakt fizyczny.
Pamiętaj dzieci są bardzo emocjonalne i potrzebują też kontaktu fizycznego, przytulania, całowania, obejmowania, poklepywania, noszenia. Za każdym razem kiedy z miłością trzymasz na ręku swoje dziecko, gdy jest niemowlęciem i kiedy jako dorastającego człowieka poklepujesz po plecach, czy obejmujesz ramieniem, gładzisz po głowie, przekazujesz mu swe uczucie. Fizyczny kontakt z twoim dzieckiem jest jednym ze sposobów na pokazanie im, że je kochasz.
- Czwarty punkt to skoncentrowana uwaga.
A skoncentrowana uwaga oznacza, że każdego dnia spędzasz z dzieckiem trochę czasu, tylko ty i ono, spacerując, rozmawiając, słuchając, żadnej telewizji, żadnych gazet, nikogo więcej, choćby kilka minut dziennie, minut, które pokażą jak bardzo ono jest wartościowe.

6. Pozytywne dostrzeganie.
Są dwie ważne dla rozwoju dziecka sprawy. Jedna z nich to demokratyczny dom. W demokratycznym domu oczekuje się, że dziecko już we wczesnym wieku będzie dzieliło się swymi opiniami. Jeśli przy tym przekazuje mu się: wierzę w ciebie niezależnie od tego co robisz, mam do ciebie zaufanie, wierzę, że postąpisz właściwie.
To tylko te dwa czynniki mogą już sprawić, że dziecko już w wieku kilkunastu, dwudziestu kilku lat, będzie miało duże osiągnięcia, czasem o dziesięć, dwadzieścia lat wcześniej, niż jego rówieśnicy wychowani w domach, gdzie nie liczono się z ich opiniami, gdzie wyrażano wobec nich negatywne oczekiwania. Dziecko ciężko pracuje. Przychodzi do domu z pięcioma szóstkami i jedną czwórką, a pierwsza rzecz o jaką pyta rodzic to: a skąd ta czwórka? Nie mówi: o, jak pięknie wyglądają te szóstki! Ale pyta: skąd się wzięła ta czwórka?
Taka postawa całkowicie demoralizuje dziecko. Pozytywne dostrzeganie jest zatem decydujące dla rozwoju zdrowej osobowości.

7. Wczesne nauczenie dziecka mówienia : lubię siebie (nie mylić z egoizmem)
Naucz dziecko mówić te słowa już we wczesnym wieku: lubię siebie.
Dzieci z wysokim poczuciem własnej wartości, z wysoką samooceną nie będą mieć kłopotów w szkole, mają lepsze stopnie, są bardziej popularne, lubiane przez kolegów i nauczycieli, rzadziej mają tendencję do uzależniania się od narkotyków, są bardziej odporne na presje rówieśników, nie wdają się w awantury i w wandalizm.

8. Naucz się przepraszać swoje dziecko!
Jest jeszcze jedna bardzo istotna rzecz. Każdy może popełniać błędy, nawet dorośli. Jeśli tak się zdarzy, przyznaj się i przeproś!
Aby przepraszać własne dzieci musisz usunąć z drogi własne ego i umieścić psychiczną kondycję swoich dzieci ponad wszystko inne. Przepraszanie wymaga wiele odwagi i silnego charakteru.

Te osiem kluczowych zasad sprawiają, że dzieci zdrowo rozwijają się, mają pewność siebie, są dowartościowane, czują się potrzebne i ważne, potrafią kochać, wybaczać, być tolerancyjne i wyrozumiałe.
Ustanowienie takiego przykładu dla dzieci, buduje w nich mocne podstawy, wysoką samoocenę, umożliwia im spędzanie życia na realizowaniu swojego potencjału, a nie na kompensowaniu swoich braków.