Tajemnice powietrza - zabawy badawcze

SCENARIUSZ ZAJĘCIA DLA N-LA STAŻYSTY

TEMAT ZAJĘCIA: Tajemnice powietrza- zabawy badawcze.
DATA:
GRUPA: 6-latki
PROWADZĄCA: Kamila Dolata
CELE OGÓLNE:
• zapoznanie dzieci ze sposobami praktycznego wykorzystania powietrza przez człowieka;
• poznawanie niektórych właściwości powietrza za pomocą doświadczeń
i obserwacji;
• doskonalenie umiejętności pracy w zespole;

CELE OPERACYJNE: (dziecko)...
• potrafi wymienić przedmioty, w których zastosowano praktyczne wykorzystanie powietrza;
• zna niektóre właściwości powietrza;
• wie, że powietrze jest gazem i można je zobaczyć np. w postaci bąbelków w wodzie;
• ma świadomość, że powietrze jest niezbędne do życia ludzi i zwierząt;
• potrafi pracować w grupie;
• umie sprawnie poruszać się z balonikiem;

FORMY PRACY: zbiorowa, indywidualna

METODY: słowna , zadań stawianych dziecku, obserwacji, samodzielnych doświadczeń;

ŚRODKI DYDAKTYCZNE:
• wiersz L.J. Kerna „Piotruś i powietrze”;
• ilustracje: balon na ciepłe powietrze, wiatrak, opona;
• flet, urodzinowa piszczałka, balon, wiatraczek, gwizdek, piłka dmuchana, koło ratunkowe;
• miski z wodą, słoiki, butelka, plastikowa, słomki, 2 świeczki, szklanka, strzykawki, waciki, wachlarze, kartka papieru, apaszka, balony do zabawy ruchowej, magnetofon, płyta z nagraniem;

PRZEBIEG ZAJĘCIA:

I. Słuchanie wiersza L. J. Kerna „Piotruś i powietrze” wypowiedzi dzieci na temat treści wiersza; wyjaśnienie słów i wyrażeń: aeroplan, tańczy jak fryga
- Kim chciał zostać Piotruś?
- Dlaczego chciał zostać powietrzem?
- W co Dobra Wróżka zamieniła Piotrusia?
- Co mu się przyśniło?
- Czy Piotruś zmienił zdanie kiedy obudził się rano?

II. Zapoznanie dzieci ze sposobami praktycznego wykorzystania powietrza przez człowieka, wykorzystanie ilustracji i naturalnych eksponatów: ilustracje – balon na ciepłe powietrze, wiatrak, opona oraz: gwizdek, piłka dmuchana, koło ratunkowe, flet.

III. Zabawa ruchowa pantomimiczna-dzieci naśladują ruchem: balony nadmuchane i puste, wiatraki na wietrze i stojące nieruchomo, żagle na wietrze, wirujące na wietrze wstążki itp.

IV.Doświadczenia służące udowodnieniu, że powietrze istnieje, chociaż jest niewidoczne, poznanie niektórych właściwości powietrza- zabawy badawcze z powietrzem:

1.Gdzie jest powietrze?
Na stole stoją różne słoiczki, buteleczki. Nauczycielka pyta dzieci co jest w tych naczyniach ? /nic/ Następnie zanurza buteleczkę w misce z wodą. Dzieci widzą wydobywające się bąbelki Co to?
2.Szukanie dowodów na istnienie powietrza
Nauczycielka zaprasza dzieci do zabawy nadmuchanymi zabawkami (koła, piłki, balony, itp.). po chwili prosi o wyjęcie korków i odwrócenie zabawek tak, aby wylatujący strumień powietrza skierowany był na twarz.
Chętne dziecko zanurza jedną z mniejszych zabawek w wodzie tak, aby po wyjęciu korka było widać wylatujące pęcherzyki.
Wnioski: Przeprowadzone zabawy pokazały, że powietrze jest wszędzie, ale jest niewidoczne
3. „Co jest w pustej butelce?”
Dzieci zaglądają do swoich butelek, dmuchają w nie, odwracają dnem do góry, wydają opinię na temat ich zawartości. Dzieci zanurzają butelkę w misce z wodą, przyciskają do dna i puszczają. „Dlaczego butelka wypłynęła na powierzchnię wody?” dyskusja między dziećmi. Nauczycielka jest słuchaczem, nie komentuje, nie wydaje opinii.
Kolejny raz dzieci zanurzają butelki w misce, przytrzymują je.
Z otworów butelek wydostają się bąbelki „Co to jest?” – nauczycielka słucha wypowiedzi. Dzieci wyjmują butelki i wypowiadają się na temat ich zawartości. Zabawę z butelkami można powtórzyć po wylaniu z nich wody.
Wnioski: Butelka wypływa, bo jest lekka.
Z wody wypływają bąbelki, które są pęcherzykami powietrza. W butelce było powietrze, które wydostaje się z butelki w postaci pęcherzyków. Dopiero w wodzie "bąbelki" są widoczne, bo powietrze jest bezbarwne i nie widzimy go. Butelka tonie, bo wypełnia się wodą i staje się ciężka. Dzieci stwierdzają, że powietrze jest niewidoczne (bezbarwne) i lekkie.
4.Dmuchanie przez rurkę do naczynia z wodą
Dzieci otrzymują rurki, których jeden koniec zanurzają w wodzie,
a w drugi dmuchają. Na powierzchnię wody wypływają pęcherzyki powietrza.
Wnioski: Przez słomkę wydobywały się pęcherzyki powietrza, które wydycha człowiek.
5. Czy my potrzebujemy powietrza?
Dzieci próbują zatkać nos, zamknąć buzie i sprawdzają jak długo można tak wytrzymać. Po chwili wszystkie otwierają buzie, odsłaniają nos i oddychają.
Wnioski: Powietrze jest wszędzie (w każdym zakątku sali) i jest niezbędne do oddychania, do życia. Powietrze jest niewidzialne, bezbarwne i bez zapachu.
6. Sprężystość powietrza
• Dzieci trzymają w ręce strzykawkę, wyciągają tłoczek nabierając powietrza do strzykawki. Następnie otwór z drugiej strony zatykają palcem i próbują wcisnąć tłoczek do środka. Dzieci przekonują się, że nie można wcisnąć tłoczka do końca. Po puszczeniu tłoczka przez dziecko , tłoczek sam wysuwa się na zewnątrz.
Wnioski:
Powietrze można ścisnąć w strzykawce, a po zmniejszeniu nacisku na tłoczek, tłoczek
powraca na swoje poprzednie miejsce.
Powietrze rozszerza się wypychając tłoczek, bo powietrze jest rozprężliwe. Powietrze
zachowuje się jak sprężyna pozwala się ścisnąć,ale puszczone wraca do stanu poprzedniego
• Dzieci nadmuchuję balony, widzą, że balon rośnie i jest coraz większy, zawiązują go tasiemką.
Wnioski: Powietrze możemy zamknąć w balonie. Powietrze rozciąga ścianki balonu przez co balon jest coraz większy. Powietrze rozszerza się w balonie, bo jest rozprężliwe .
8. Świece i spalanie - zabawa „Czemu gaśnie?”
Nauczycielka stawia na stoliku dwa szklane spodki, a na nich świeczki, obydwie zapala. Kiedy płoną jasnym, różowym płomieniem, jedną z nich nakrywa szklanką. Płomień nakrytej świeczki staje się coraz mniejszy, wreszcie gaśnie – dlaczego?
Wnioski: Zabrakło powietrza świeca zgasła.
9. ,,Co to jest wiatr?”, ,,Jak powstaje wiatr?”- ruch powietrza.
• Dzieci rozwiązują balony, a strumień powietrza kierują na stół, na którym leżą waciki. Waciki przesuwają się po stole.
Wnioski: Ulatujące z balonu powietrze zdmuchuje waciki ze stołu.
Ściśnięte w balonie powietrze wylatuje z dużą siłą i tak powstaje wiatr.
• Dzieci otrzymują wachlarze, rozkładają je i poruszają swobodnie przy twarzy. Mówią co czuły, gdy poruszały energicznie wachlarzem.
• Nauczycielka pokazuje, w jaki sposób można zrobić duży wiatr w sali. Włącza wentylator i podstawia dużą kartkę papieru, apaszkę. Dzieci obserwują jak szybko porusza się zarówno kartka papieru, jak i apaszka. Następnie same podchodzą do wentylatora i wypowiadają się co czują, jak wieje wiatr.
Wnioski: Szybko poruszany wachlarz (wentylator) wprawia w ruch powietrze, czyli
powstaje wiatr. Wiatr to poruszające się powietrze.

V.„Taniec z balonikami” – zabawa taneczno-ruchowa przy muzyce z wykorzystaniem balonków. Dzieci tańczą w parach przy muzyce z magnetofonu-balonik między głowami,
trzymają brzuchami, plecami.

VI. Praca przy stolikach-SAMOLOTY: Dzieci składają kartki papieru wykorzystując sztukę origami, tworzą samoloty. Po wykonaniu samolotów podejmują spontaniczną zabawę – wprawiają samolociki w ruch i obserwują ich lot w powietrzu.


WIERSZ
Ludwik Jerzy Kern
„Piotruś i powietrze”

Był pewien chłopiec w różowym swetrze,
którego raz zapytano:
- Czym chciałbyś zostać Piotrusiu?
- Powietrzem!
- Dlaczego powietrzem?
- Ano, dlatego tylko, proszę mamusi,
że powietrze nic robić nie musi!

Pobladła biedna mama z wrażenia.
Oj, los mieć syna lenia.
Wieczorem poszedł Piotruś do łóżka, mamusia światło
Zgasiła,
i zasnął Piotruś, a Dobra Wróżka,
w powietrze go zamieniła.
I nagle patrzcie, co to się dzieje:
Piotruś po świecie wieje...
W miastach uderza o domów mury,
w górze na niebie rozpędza chmury,
na morzu białe spostrzega żagle,
więc mocno dmucha w te żagle nagle,
Na szosach siwe podnosi kurze,
organizuje trzy groźne burze,
porusza liście na wszystkich drzewach,
we wszystkich ptasich gardziołkach śpiewa.

Jest jednocześnie we wszystkich stronach,
w samochodowych siedzi oponach.
Wierci się, kręci, tańczy jak fryga,
aeroplany na sobie dźwiga,
i - to już chyba największa heca
- dmucha jak wiatr we wszystkich piecach...
Rano, gdy zbudził się, przetarł oczy
I rzekł:
- Zmęczyłem się bardzo w nocy.
Nie przypuszczałem, proszę mamusi,
że tak powietrze pracować musi...