Scenariusz zajęć profilaktycznych

Scenariusz zajęć profilaktycznych dla dzieci w wieku przedszkolnym

Prowadzący: Dawid Machowiak

Środki dydaktyczne:
• odtwarzacz CD,
• płyta z muzyką,
• szmatki,
• guziki,
• skrawki wełny,
• drewniane łyżki,
• papierowe buźki,
• lusterka.
Cele ogólne:
• rozpoznawanie emocji,
• nazywanie emocji,
• poszerzanie zasobu słownictwa związanego z emocjami,
Cele szczegółowe, dziecko:
• rozmawia o uczuciach,
• nazywa emocje,
• wykona kukiełki,
• dokończy zdania,
• tworzy dialogi,
• wykona buźki.

Przebieg dnia:

1. „Bawię się wesoło” – zabawy rytmiczne przy muzyce. Dzieci tworzą koło i maszerują po sali. Gdy pan prowadzący gra na tamburynie dzieci biegają i klaszczą w dłonie, gdy gra wolne rytmy dzieci chodzą na czworakach. Następnie zadaniem dzieci jest dostosować tempo ruchu do zmiennego tempa muzyki.

2. „Wesoły – smutny” – ćwiczenia językowe. Prowadzący rozmawia z dziećmi o uczuciach. Dzieci nazywają emocje, opisują znaki jakie mogą im towarzyszyć: gniew, tupanie, marszczenie brwi.

3. „ Wesołki i smutasy” – wykonanie kukiełek z drewnianych łyżek. Prowadzący przygotowuje guziki, szmatki, skrawki wełny. Dzieci mogą z nich korzystać w zależności od swoich pomysłów. Zadanie polega na wykonaniu laleczki wyrażającej różne emocje: gniew, radość, smutek. Poprzez doklejenie ust, brwi, oczu, nosa dzieci próbują nadać kukiełkom określone cechy.

4. Zabawa w dopowiadanie „Kiedy jestem wściekła, wtedy...”, „Jestem zła, gdy...”, „Ciągle muszę...”, „ Nienawidzę...”

5. Tworzenie dialogów z wykorzystaniem kukiełek wykonanych przez dzieci „Kiedy jestem smutny/a, a kiedy wesoły/a? Prowadzący prosi dzieci, aby nadały imiona swoim kukiełkom i zachęca je do odegrania określonych scenek sytuacyjnych. Na zakończenie dzieci opisują emocje towarzyszące podczas dialogu.

6. Dzieci wykonują z papieru buźki i opowiadają koledze lub koleżance jak się czują. Jeżeli dzieci są smutne, kolega lub koleżanka wymyśla sposób, aby pomóc koledze lub koleżance.

7. Zabawy pantomimiczne. Dzieci siadają w kole. Prowadzący prosi je, aby przypomniały sobie takie zdarzenia, które przyniosły im radość lub smutek. Na polecenie nauczyciela starają się dostosować mimikę twarzy do stanu emocjonalnego.

8. Prowadzący rozdaje dzieciom lusterka. Dzieci robią smutne lub wesołe miny i obserwują w jaki sposób układają oczy, brwi, nos, usta.

9. Zabawa „Lampa – nos”. Nauczyciel pokazuje na swojej twarzy poszczególne części: nos, ucho, oko. Równocześnie mówi: „lampa”, wskazując ją. Dzieci naśladują gesty nauczyciela. Po kilkakrotnym wskazaniu poszczególnych części twarzy nauczyciel zaczyna się mylić: mówi „nos”, a wskazuje na lampę. Zabawa „Wesołe minki” - zadaniem dziecka jest narysować wesołe, śmieszne minki, jakie tylko potrafi sobie wyobrazić, np. wesołe słoneczko.

10. Piosenka i taniec „Labado”.


Bibliografia:
1. Erkert, A. (1999). „Dzieci potrzebują ciszy” : Kielce i Wydawnictwo Jedność
2. Kołyszko, W. (2009). „Garść radości, szczypta złości”. Gdańsk: Gdańskie Wydawnictwo Psychologiczne
3. Kulmatycki, L. (1995). „Ćwiczenia relaksacyjne”. Warszawa: Pro – lider.
4. Erkert, A. (1999). „Dzieci potrzebując ciszy”. Kielce: Wydawnictwo Jedność.