Opinia pedagogiczna dla ucznia z niepełnosprawnością sprzężoną i upośledzeniem umysłowym w stopniu znacznym

miejscowość 12.01.2012

Opinia pedagogiczna
po półtorarocznej indywidualnej pracy rewalidacyjnej

uczeń z niepełnosprawnością sprzężoną
i upośledzeniem umysłowym w stopniu znacznym

Imię:.....................
Nazwisko:.........................
Data urodzenia:....................
Adres: ...............................

Charakterystyka chłopca:
Kubuś jest chłopcem o sprzężonej niepełnosprawności w stopniu znacznym, odroczonym od obowiązku szkolnego do 10 roku życia. W rozpoznaniu medycznym; padaczka i niepełnosprawność ruchowa. W badaniu psychologicznym wykonał kilka prób dla normy wiekowej 18-23 miesiące, jednak najchętniej wyrzucał podawane mu przedmioty. U chłopca zaobserwowano regres co do wcześniejszego badania psychologicznego. Kuba porusza się sam na szeroko rozstawionych nogach krokiem chwiejnym, jest całkowicie niesamodzielny, wymaga ubierania, karmienia, nie kontroluje potrzeb fizjologicznych.

W roku szkolnym 2011/2012 zajęcia rewalidacyjne odbywały się w wymiarze 6 godzin tygodniowo. Przez tak dużą ilość godzin umiejętności, które nabył Jakub w ubiegły roku mogły zostać podtrzymane i w jeszcze większym stopniu usprawniane inne zaburzone funkcje.
Najważniejszym sukcesem mojej półtorarocznej pracy jest to, że chłopiec używa zaimków wskazujących: „to”, „tu”, „tam” oraz to, że rozumie moje komendy i wskazanie palcem „to tu”, „to tam”. Użycie tych zaimków jest świadome i celowe, co sprawia mu wielką radość i chęć do dalszej pracy. Jego sukcesy owocują wydłużonym czasem koncentracji uwagi na zadaniach, nie tylko już znanych, ale i nowych. Chłopiec jest w stanie pracować przez dwie jednostki lekcyjne z nielicznymi przerwami podczas których słucha ulubionych melodii i piosenek. Zdarza się że czas ten jest krótszy, spowodowane jest to wahaniami pogody, co w znaczny stopniu pogarsza samopoczucie chłopca.
Zasób leksykalny mowy czynnej chłopca sprowadza się do kilkudziesięciu słów i wyrazów dźwiękonaślowczych oraz paru zdań używanych podczas zajęć adekwatnie do stwarzanej sytuacji. Wyżej plasuje się mowa bierna.
Zasób słownictwa mowy czynnej:
1.co to jes? (co to jest)
2.a co to?
3.nie ma?
4.nie chces? (nie chcesz?)
5.nie che ko (nie chcę go)
6.bum bum (auto)
7.mu (krowa)
8.bee/koźa (koza, baran)
9.mjauł (kot)
10.ka,ka (kaczka/ gęś/ ptak/ gawron)
11.dziadziuś
12.bee (brudny, wanna, kąpiel)
13.am, ama (jedzenie, jeść, płatki, miska, kawa, sok, pożywienie, woda w butelce)
14.Monika/ Mońa (Monika)
15.mama,
16.je, je, je (wieżą, klocki)
17.bij, bij- (uderzanie młotkiem w klocki)
18.halo/ alo (telefon)
19.tu
20.to
21.tam
22.jeje ( liczebnik 1)
23.cy (3)
24.oće (8)
25.dzieje (9)
26.dziebo (dziękuję)
27.jes/ je (jest)
28.bee (ziewa)
29.o nie nie moje kokanie (tekst piosenki- o nie nie moje kochanie)
30.choć- (chodź, idziemy)
31.Aniju (Ania)
32.muźyka (muzyka/ telefon/ radio)
33.dziej (dzień dobry)
34.pa, pa,
35.cześć
36.widzis (widzisz)

Po półtorarocznej intensywnej terapii Jakub jest w stanie samodzielnie wybrać swoje ulubione drewniane puzzle/ klocki wysypać je i ułożyć bez mojej pomocy. Sam również potrafi wbić drewniane kołki w otwory, wyjąć je i włożyć w odpowiednie miejsca. Zna również porządek ćwiczeń, którego przestrzega i posłusznie wykonuje wszystkie polecenia. Zdarza się, że rzuca przedmiotem w chwili gdyby moja uwaga skierowana była na coś innego niż on, w celu przypomnienia, że ten czas należy do niego. Równie szybko daje do zrozumienia niechcianej osobie, która przerywa zajęcia aby opuściła pokój sygnałem „pa pa/ ić”, cieszy się również gdy niechciany gość wychodzi, a on zaraz wraca do pracy.
Z moją pomocą za wskazaniem „tu” układa trudniejsze klocki, które dopasowuje tylko względem kształtu. Gdy przekładam liczmany słucha mojego przeliczania słownie inicjuje kilka liczebników. Chłopiec reaguje na swoje imię i na komendy słowne typu „odwróć obrazek”, poczekaj”, „nie wolno”, daj mi to”, dziękuję”, „proszę”, „jeszcze czegoś brakuje”, „wysyp klocki”. Zwraca uwagę na tembr i siłę głosu, oraz nacechowanie emocjonalne. Z zainteresowaniem ogląda obrazki przedstawiające misia w różnych sytuacjach z życia codziennego. Manipuluje nimi w dłoni, obraca przygląda się i zadaje pytanie „co to jest?”, gdy któryś go zainteresuje, czeka na moją odpowiedź. Kilka obrazków potrafi skojarzyć ze stanem przedstawionym i powiedzieć np. na misia który jest ubrudzony „bee”, a na misia który je płatki „am, am”, natomiast miś, który śpi „aaa”. Lubi i inicjuje zabawy z rymowanką typu „Leci, leci osa do nosa...”, „Tu sroczka kaszkę warzyła...”, „Idzie rak...”.
Z klocków typu „Fischer” potrafi z moją pomocą spiętrzyć wieże, wie, że należy być ostrożnym, cieszy się gdy klocki się rozsypują.
Dużym sukcesem jest, to, że gdy Kubuś wchodzi do jakiegoś nowego pomieszczenia wita się słowami „cześć” lub „dziej”(dzień dobry), żegna się również gdy wychodzi z sali słowami „pa, pa”.
Chociaż Kuba porusza się sam na szeroko rozstawionych nogach krokiem chwiejnym i jest całkowicie niesamodzielny bo wymaga ubierania, karmienia, nie kontroluje potrzeb fizjologicznych, stał się chłopcem uśmiechniętym, radosnym, chętnie pracuje, cieszy się z wykonanego zadania i nagrody słownej typu „brawo Kuba”. Od niedawna po skończonych zajęciach, Jakub pomaga mi sprzątać miejsce pracy i zabawy podając przedmioty i starając się aby np. klocki nie wysypały się z pojemnika, co jest kolejnym dowodem na to, że u chłopca można jeszcze wiele wypracować.
Kubuś przejawia zainteresowanie dotykiem, pozwala na bliski kontakt z nauczycielem, nie protestuje również podczas przytulania, sam równie mocno przytula i długo pozostaje w uścisku dlatego można wykorzystać to aby modulować jego ruchy i zachowanie ćwicząc do uzyskania pożądanego efektu. Ważnym elementem każdych zajęć jest sprawienie aby samopoczucie chłopca było jak najlepsze. Dużo radości sprawiało chłopcu słuchanie muzyki, która była nieodłącznym elementem naszych zajęć.


Opinię sporządziła: mgr Justyna Hajdas- oligofrenopedagog/ logopeda pracujący z Kubusiem