Szkoła dla rodziców - krótko o wychowaniu i dyscyplinie

Każdy rodzic chciałby , żeby jego dziecko zachowywało się w sposób społecznie akceptowany. Jeżeli podopieczny rozwija się prawidłowo , można zastosować w wychowaniu system nakazów i zakazów , ale tak , aby były one dostosowane do wieku młodego człowieka.
Dzieci funkcjonują w ten sposób , że zawsze dążą do tego , aby zadowolić swoich rodziców i zdobyć ich aprobatę. Mądry rodzic potrafi to wykorzystać w procesie wychowania.
Zadowolenie i aprobata okazywane dziecku , gdy dobrze się zachowuje, powodują , że chce ono je powtarzać . Dezaprobata , okazywana za każdym razem , gdy dziecko zachowuje się w sposób przez nas nieakceptowany, pozwala na wyeliminowanie zachowań ryzykownych .
Korygowanie niewłaściwych zachowań musi być dla dziecka jednoznaczne , zrozumiałe i nie wywoływać poczucia krzywdy . Nie może ono ani przez chwilę wątpić w fakt , że jest kochane , a rodzice mają dobre intencje.
Małe dziecko , które np. próbuje ciągnąć psa za ogon jest w stanie zrozumieć i zareagować na ostro powiedziany zwrot „ Nie wolno !” tylko wtedy , gdy rodzic jest opanowany i spokojny. Gdy krzyczy , można przypuszczać , że nie osiągnie zamierzonego celu w postaci zmiany zachowania u dziecka.
Starszemu dziecku i nastolatkowi wystarczy jasno przedstawić i sprecyzować , co mu wolno , a czego nie wolno , następnie zaś , tylko egzekwować przestrzeganie zasad. Warto wspomnieć , że zasady można ustalać wspólnie z dzieckiem , co daje mu poczucie bycia ważnym. Nie należy stosować tzw. „kazań ” , gdy dziecko zachowa się w sposób niewłaściwy , gdyż może to spowodować , że zacznie ono robić rodzicom na złość , bo będzie miało subiektywne poczucie krzywdy i braku zrozumienia przez rodziców .
W rzeczywistości jest tak , że każda rodzina ma inne wymagania względem dzieci. Jedni rodzice dają dużą dozę swobody , podczas gdy inni – ściśle kontrolują postępowanie dziecka. Jednak to rodzice odpowiadają za ustalenie zasad panujących w rodzinie .
Prawda jest taka , że łatwiej jest zapobiegać występowaniu niewłaściwych zachowań u dziecka , niż je później korygować , gdy już zaistnieją .
Formą profilaktyki zachowań ryzykownych i niewłaściwych jest uczenie dziecka od najmłodszych lat poczucia odpowiedzialności za siebie i innych oraz szacunku dla otoczenia. Prowadzi to do systematycznego budowania samokontroli , która jest niezbędna do prawidłowego funkcjonowania w życiu dorosłym.
Zdolność kontrolowania własnego zachowania nie bierze się z niczego . W procesie nabywania samokontroli dziecko wymaga wsparcia i przewodnictwa rodzicielskiego .
Umiejętność panowania nad sobą zaczyna się manifestować około szóstego roku życia . Przy czujności i aktywnej pomocy rodziców jest wzmacniana przez cały okres szkolny . Wprawdzie w okresie dojrzewania u nastolatków pojawia się chęć do buntu oraz eksperymentowania w zachowaniu , większość z nich przechodzi ten czas w miarę bezkonfliktowo .
W sytuacji , gdy pojawiają się kłopoty wychowawcze , wynikłe z braku przestrzegania ogólnie przyjętych norm i zasad przez młodego człowieka , warto zasięgnąć pomocy i rady specjalistów takich jak psycholog lub pedagog. Te osoby na pewno wesprą rodziców w rozumieniu sposobu rozumowania młodszego dziecka lub nastolatka. Możliwe jest także ze zasugerują wprowadzenie zmian w systemie wychowania stosowanym w rodzinie . Ważne jest , aby rodzice byli otwarci na wszelka pomoc i wykazali się cierpliwością oraz konsekwencją przy wprowadzaniu zaplanowanych zmian oraz egzekwowaniu społecznie akceptowanych zachowań .
Nie bez znaczenia jest także współpraca rodziny ze szkołą i nauczycielami w procesie socjalizacji dziecka .Wspólny front w egzekwowaniu przestrzegania zasad przez dziecko daje znacznie zwiększa szanse na wykształtowanie u młodego człowieka społecznie akceptowanych postaw opartych na przestrzeganiu ogólnie przyjętych zasad i norm społecznych .