Kultura hip-hopu - historia

Trudno sprecyzować jedną właściwą definicję określającą tę kulturę, gdyż jest ich tyle ilu ludzi w niego zaangażowanych. Hip-hop to muzyka, kultura, ideologia, sposób bycia i myślenia, sposób na spędzanie wolnego czasu, a nawet całego życia. Hip-hop to nie tylko krzyk i bunt, ulica, brudne podwórko i osiedlowa ławka. Hip-hop jest to kultura spontaniczna, żywiołowa, ale i skłonna do refleksji, analizy i uważnej obserwacji. Tworzą go różni ludzie dla rozmaitych odbiorców. Hip-hop nie tworzy barier i nie wyznacza granic. W dzisiejszym, zabieganym świecie nie dostrzegamy, lub nie chcemy widzieć drugiego człowieka – jego potrzeb, ambicji, marzeń, pragnień, talentów, stosunku do otaczającej rzeczywistości. Młodego człowieka w szerokich spodniach, zbyt obszernych bluzach, przeklinającego na wszystko i wszystkich, zwykło się szufladkować jako hip-hopowca. Posługiwanie się stereotypami często jest sposobem upraszczania naszego obrazu świata. Stereotypy mogą mieć szkodliwy wpływ ponieważ kształtują nasze oczekiwania co do zachowania innych ludzi. Bardzo dużo ludzi słucha hip-hopu i niekoniecznie podkreślają to strojem czy wulgaryzmami.
Hip-hop pojawił się na początku lat 70-tych XX wieku w murzyńskich gettach Stanów Zjednoczonych – w południowym Bronksie „czarnej” dzielnicy Nowego Jorku, wśród przemocy narkomanii i biedy, skierowany przeciwko bogatym i normom społecznym. Prekursorem hip-hopu jest Kool Herc, emigrant z Jamajki - disc-jockey puszczający muzykę na ulicach Bronksu, zaś DJ Afrika Bambaataa jest uznawany za pierwszego, który określił kulturę mianem "hip-hopu". Podczas swych występów Herc i inni DJ-e nie ograniczali się do miksowania płyt, ale starali się również nawiązać żywy kontakt z publicznością: przez mikrofon komentowali przebieg imprez, pozdrawiali znajomych i zachęcali wszystkich do wspólnej zabawy, posługując się przy tym zwykle rymowanym slangiem.
Młodzi ludzie uznali rymowanie za najlepszy sposób na wyładowanie frustracji i wyrażenie buntu przeciw okrucieństwu świata. Rapowanie szybko stało się podstawowym środkiem przekazu dla kolorowych nastolatków zamieszkujących najbiedniejsze dzielnice miasta. Rymując zaczęli mówić o swoich kłopotach, o ich beznadziejnym życiu w gettach. Niezwykle dynamiczny rozwój kultury przyczynił się do jej popularyzacji poza czarnymi gettami. wykonawcy wylansowali specyficzny dla nich styl ubierania się: sportowy strój, obuwie, baseballowe czapeczki oraz charakterystyczny sposób bycia Obecnie rap nie jest już kojarzony tylko i wyłącznie ze Stanami Zjednoczonymi. Na początku lat dziewięćdziesiątych rozpoczął swój podbój świata. Bardzo szybko stał się ważną gałęzią przemysłu muzycznego, a także zdobył trwałą pozycję jako źródło inspiracji światowej mody czy wreszcie – filozofii życiowej.
Główne elementy kultury hip-hopu to: MCing, DJing, graffiti, breakdance i beatbox. DJing związany jest z tworzeniem i odgrywaniem muzyki, a mianowicie jest sztuką posługiwania się gramofonem poprzez tworzenie techniki szybkiego poruszania w przód i tył płytą położoną na talerzu gramofonu i uzyskaniu w ten sposób charakterystycznego dźwięku „szurania”, naprzemian podgłaśnianego i wyciszanego.
Ważne miejsce w kulturze hip-hopowej zajmuje graffiti, czyli napisy, hasła, wizerunki malowane na ścianach domów, murach. Nazwa breakdance pochodzi od słów „beat boy”, „bronx boy” i „break boy/B-boy” określającego człowieka tańczącego do rytmu (beatu). Beat box polega na naśladowaniu bitu – linii basów, bębnów i innych efektów muzycznych. Czołowi przedstawiciele tego gatunku to: 50 Cent, Snoop Dogg, Eminem, Xzibit, Nate Dogg, T.I., Rich Boy, Pretty Rick, Akon, Chamillionaire, Sean Paul, Wu Tang Clan, Kaye Styles, Dj Pepe.