Komputer - przełamanie barier u uczniów

Jest dużo programów edukacyjnych przekazujących podstawową wiedzę i kształcących elementarne umiejętności potrzebne do rozpoczęcia nauki w szkole. Wiele z nich może być wykorzystana do pracy ze starszymi dziećmi z niepełnosprawnością umysłową mających trudności w przyswajaniu wiedzy, koncentracji uwagi, zapamiętywaniu, ogólnie w nauce czytania, pisania czy liczenia.
Pojawienie się komputerów oraz coraz większa dostępność ich użytkowania, także w edukacji specjalnej, stanowi w znacznej mierze jedynie potencjalną możliwość efektywnego wykorzystania tego nowoczesnego środka.
Specyfika komputera ze względu na jego techniczne możliwości przetwarzania informacji, pozwala wyróżnić następujące sytuacje kształcenia, w których użycie komputera może być celowe i pomocne.
1. Komputer jako źródło informacji. Ze względu na szybkość wyszukiwania informacji komputer może się stać narzędziem nieocenionym.
2. Komputer jako środek upoglądowiający.
3. Komputer jako środek symulacji i modelowania.
4. Komputer jako narzędzie ćwiczenia umiejętności. Znaczną część ćwiczeń można wykonać szybciej i z lepszym efektem, a także o wiele atrakcyjniej.
5. Komputer jako partner dialogu.
6. Komputer jako narzędzi wypowiedzi.

Można wskazać następujące zakresy działań kształceniowych szkolnictwa specjalnego, w których komputer może być wartościowym narzędziem stanowiącym pomoc:
1. w przygotowaniu przez nauczyciela lekcji lub jednostki metodycznej realizowanej następnie bez komputera,
2. w realizacji wyznaczonych programem kształcenia zajęć dydaktycznych wspomaganych komputerowo,
3. w diagnozowaniu i kontrolowaniu postępów rozwojowych ucznia,
4. w realizacji zajęć reedukacyjnych i korekcyjno-wyrównawczych,
5. w utrwalaniu przyswojonej wiedzy i ćwiczenia nabytych umiejętności i sprawności,
6. wzbogacającą formy pozalekcyjnej pracy młodzieży.
Bezpośrednie zastosowanie komputera do realizacji zajęć dydaktycznych może pełnić co najmniej dwojaką funkcję:
- sprzyjać aktywizowaniu uczniów, wywoływać ich pozytywną motywację do nauki przez uatrakcyjnienie procesu dydaktycznego,
- wzbogacać proces kształcenia o nowe, trudno dostępne w kształceniu tradycyjnym środki ilustracji poznawanych obiektów i procesów.
Wykorzystywanie komputera w procesie kształcenia uczniów o niepełnej sprawności umysłowej ciągle jeszcze wzbudza mnóstwo kontrowersji. Tymczasem coraz częstsze doniesienia praktyków podejmujących próbę jego stosowania w usprawnianiu nauczania i uczenia się dzieci, których sfery poznawcze są ograniczone, nie pozostawiają wątpliwości, co do jego rzeczywistej wartości. Natomiast problemem jest brak odpowiedniego oprogramowania adresowanego do dzieci i młodzieży o globalnie obniżonej sprawności umysłowej.
Konstrukcja programu komputerowego adresowanego do ucznia z lekkim upośledzeniem umysłowym powinna uwzględniać jego specjalne potrzeby edukacyjne sformułowane na podstawie specyficznych właściwości procesu uczenia się oraz specjalnych celów edukacyjnych formułowanych na gruncie oligofrenopedagogiki. Można sformułować następujące postulaty, stanowiące wyznacznik struktury treści i formy programów komputerowych kierowanych do uczniów z lekkim upośledzeniem umysłowym:
• stosowanie powtórzeń,
• rozwijanie II układu sygnałów, czyli mowy,
• ograniczanie instrukcji słownych, a wprowadzanie słowno-pokazowych,
• dokładne instruowanie wstępne, ciągłe dostarczanie wskazówek w trakcie rozwiązywania zadania oraz kontrola działań ucznia,
• stwarzanie możliwości do występowania transferu pozytywnego,
• stosowanie możliwie szeroko różnych form indywidualizacji pracy ucznia,
• ciągłe motywowanie do pracy, stosowanie różnego rodzaju wzmocnień,
• organizowanie ćwiczeń usprawniających współpracę I i II układu sygnałów - werbalizacja zasady działania i odwrotnie,
• stwarzanie sytuacji symulacyjnych, umożliwiających użycie zdobytych umiejętności, wiadomości w warunkach możliwie najbardziej rzeczywistych.
należy dzieciom specjalnej troski stworzyć odpowiednie warunki, by mogły korzystać z nowoczesnych narzędzi, a do takich należy przecież komputer na równi z ich pełnosprawnymi rówieśnikami. Dostrzeganie pozytywnych i praktycznych cech zastosowania i wykorzystywania komputera jest zjawiskiem szczególnie ważnym. Jednakże, należy zdać sobie sprawę, iż przy podejmowaniu działań muszą, być spełnione podstawowe warunki:
- odpowiednie przygotowanie nauczycieli
- wyposażenie techniczne pracowni komputerowych
- treści kształcenia dostosowane do możliwości intelektualnych i potrzeb uczniów.
Takie warunki w szkolnictwie specjalnym należą do rzadkości.
Nauczanie wspomagane komputerowo ma na celu:
- rozwijanie zainteresowań ucznia,
- wyrównanie niektórych braków związanych z trudnościami w nauce,
- wyrównywanie zaburzonych funkcji np. koordynacji wzrokowo-ruchowej,
- wykazanie, że komputer może być narzędziem pożytecznym w pracy, nauce i zabawie
- stworzenie warunków sprzyjających korzystaniu z komputera przy uczeniu się innych przedmiotów.
- dowartościowanie uczniów (stworzenie możliwości osiągnięcia sukcesu),
- poznanie możliwości zastosowania niektórych prostych programów użytkowych do rozwiązania konkretnych zadań na zajęciach lekcyjnych.

Komputer możemy wykorzystywać w wielu dziedzinach szkolnictwa specjalnego i na wielu płaszczyznach. Właściwie mało jest zajęć gdzie nie moglibyśmy użyć tego nowoczesnego narzędzia.
W związku z tym, przedstawię teraz najważniejsze możliwości zastosowania komputera w edukacji dzieci specjalnej troski.
- Komputer pełni funkcje poznawcze, kształcące, umożliwia korelacje z innymi przedmiotami, jest pomocny przy uczeniu się różnych przedmiotów (np. wyszukiwanie informacji na zadany temat), doskonale systematyzuje i uzupełnia wiedzę, kontroluje efekty nauki.
- Ma duże znaczenie w reedukacji dzieci z trudnościami w nauce. Przy pomocy odpowiednich programów możemy rozwijać mowę dzieci, a także pomóc im w nauce czytania, opanowania ortografii, gramatyki, liczenia i rozwiązywania zadań.
- Komputer pozwala rozwijać zainteresowania i samodzielność, dostarcza rozrywki i relaksu, organizuje czas wolny dzieci. Wiele programów przeznaczonych do nauki ma formę zabawową, zgodnie z zasadą zreformowanego szkolnictwa komputer „bawiąc – uczy”.
- W niektórych przypadkach komputer może zastąpić nauczyciela, jest zdecydowanie bardziej cierpliwy. Ucząc się przy jego pomocy, uczeń może wielokrotnie powtórzyć te same czynności, aż osiągnie sukces.
- Komputer rozwija samodzielność dzieci i kształtuje u nich postawę poszukującą, twórczą, co w przypadku oddziaływań za pomocą innych środków dydaktycznych jest niezwykle trudne.
Z punktu widzenia pedagogiki za teoretyczną przesłankę w badaniach i stosowaniu mediów w edukacji uważa się technologię kształcenia. Technologia informatyczna i multimedia ważne są w doskonaleniu technologii kształcenia, co szczególnie istotne jest w szkolnictwie wyższym, a także mają walory poznawczo kształcące i możliwość wykorzystania w wielu dyscyplinach naukowych. Zastosowanie komputera w edukacji pozwala uzyskać zespół efektów nieosiągalnych za pomocą innych środków dydaktycznych. Następuje tu indywidualizacja procesu kształcenia na poziomie:

1. programu kształcenia ( nauczyciel za pomocą odpowiedniego doboru oprogramowania może zdecydować, jakie tematy będą wspomagane komputerowo);

2. treści kształcenia (nauczyciel, mając do dyspozycji aktualizowaną bazę oprogramowania oraz narzędzia do jej modyfikacji, może w łatwy sposób dostosować oprogramowanie do nowych potrzeb);

3. stylu kształcenia (nauczyciel, mając dużą swobodę w modyfikacji i doborze oprogramowania, może sam wybierać optymalną organizację procesu dydaktycznego, dostosowywać ją do możliwości uczących się oraz do realizowanych celów.
Szybki rozwój technologii komputerowej spowodował, że zaczęto interesować się komputerem jako narzędziem pracy dydaktycznej oraz zauważono, że można go wykorzystać do gromadzenia, prezentowania i generowania informacji bezpośrednio przydatnych w pracy dydaktycznej, zwłaszcza do oceny wyników oraz przebiegu procesu nauczania – uczenia się.
Największe i najlepsze połączenia ogólnoświatowe to Internet. Przesłane przez niego informacje umożliwiają rozwój edukacji za pomocą multimediów. Ogromna ilość wiedzy i ogólna dostępność pozwoliła na nawiązanie kontaktu nauczyciel – uczeń. Istnieje koncepcja zdalnej edukacji, przydatna w przypadku m. in. dokształcania studentów i kształcenia niepełnosprawnych, z którymi nauczyciel nie ma bezpośredniego kontaktu, lecz kontaktuje się z nimi poprzez sieć komputerową. W ostatnich latach zauważamy rozwój sieci komputerowych, a rozwój Internetu w języku polskim stwarza szansę, że sieć będzie mogła zastąpić większość technik stosowanych do tej pory w nauczaniu.

W marcu 1995 r. rozpoczęto wdrażanie programu „Internet dla szkół” i do roku 1998 do sieci podłączono 300 szkół.
Przekaz informacji jest elementem procesu kształcenia. Edukacja informatyczna ma na celu:

a) przygotowanie uczniów do odbioru i korzystania ze wszystkich rodzajów mediów jako źródeł informacji, wiedzy, wartości, kształtowania postaw, umiejętności;
b) przygotowanie uczniów do posługiwania się mediami jako narzędziami pracy intelektualnej, wspomagającej umysł człowieka: uczenie się, nauczanie, rozwiązywanie problemów, tworzenie.
W końcu XX wieku nastąpił przede wszystkim szybki rozwój techniki i nowe zastosowania komputerów. Sytuacja ta stwarza szerokie możliwości posługiwania się tymi narzędziami, nawet w podstawowym zakresie, co nie jest luksusem, ale koniecznością. Komputery stosowane są nie tylko jako „inteligentne” maszyny do pisania, ale również jako źródło gromadzenia i przechowywania informacji, elementy systemu zarządzania i wspomagania przedsiębiorstw, oraz w coraz większym zakresie stosowane są w urządzeniach powszechnego użytku, które każdy z nas musi umieć obsłużyć. Postęp techniczny stawia przed szkołą, przygotowującą nie tylko do przyszłej pracy zawodowej, ale i funkcjonowania w określonych warunkach społecznych, zadanie wyposażenia młodzieży w wiadomości i umiejętności związane z obsługą komputera i technologią informatyczną.

Natomiast w rozporządzeniu MEN z dnia 15 lutego 1999 r. w sprawie ramowych planów nauczania w szkołach publicznych (Dz.U. z 1999 Nr 14, poz. 128, z późn. zm.) wpisana została informatyka jako obowiązkowy przedmiot nauczania w szkołach specjalnych dla upośledzonych w stopniu lekkim. Został postawiony pierwszy krok w kierunku wyposażenia uczniów niepełnosprawnych intelektualnie w stopniu lekkim w wiedzę oraz umiejętności z zakresu obsługi komputera. W procesie edukacji osób upośledzonych umysłowo bardzo trudnym do przezwyciężenia jest fakt, iż mają one niechęć do uczenia się, a uruchomienie ich aktywności szkolnej wymaga od nauczyciela wielu specyficznych zabiegów motywacyjnych. Natomiast komputer poprzez swoją atrakcyjność techniczną sam wywołuje zainteresowanie i pozytywną motywację do pracy, podtrzymując aktywność własną ucznia.

1. Rozporządzenie Ministerstwa Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 26 lutego 2002 r. w sprawie podstawy programowej wychowania przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych typach szkół (Dz.U. Nr 51, poz. 458), s.3610.

„Bezpośrednie zastosowanie komputera do realizacji zajęć dydaktycznych pełni co najmniej dwojaką funkcję:
- sprzyja aktywizowaniu uczniów, wywołuje ich pozytywną motywację do nauki przez uatrakcyjnienie procesu dydaktycznego,
- wzbogaca proces kształcenia o nowe, trudno dostępne w kształceniu tradycyjnym środki ilustracji poznawanych obiektów i procesów, np. poprzez możliwość pokazania ich dynamiki (łączenie, rozkładanie, obracanie, proces rozwoju), eksponowanie istotnych elementów obiektu, ich powiększanie, kontrastowanie kolorem, a także przekształcanie przez ucznia eksponowanych struktur bądź tworzenie struktur własnych.”4
Rewalidacja i proces kształcenia osób niepełnosprawnych intelektualnie są ściśle ze sobą powiązane. „Zadaniem kształcenia powinno być rozbudzanie, rozwijanie i utrwalanie w każdym dziecku uzdolnień, które posiada. Dodatkowo w przypadku dziecka niepełnosprawnego intelektualnie proces edukacji wymaga specjalnych środków oddziaływania, ponieważ nie może ono sprostać oczekiwaniom i wymaganiom otoczenia. Dlatego potrzebna jest pomoc korekcyjna, usprawniająca i kompensacyjna realizowana w ramach zajęć rewalidacji indywidualnej.”8
Dla opanowania wiedzy i umiejętności dziecko niepełnosprawne musi wykonywać wiele powtórzeń i ćwiczeń. Chociaż zasadniczym zadaniem tych ćwiczeń jest utrwalanie reguł, zasad i rozwijanie sprawności, to z konieczności wymagają one działań manualnych, głównie pisania. Użycie komputera przynosi tu znaczącą pomoc, pozwala te ćwiczenia wykonywać szybciej i koncentrować się na ich podstawowej funkcji, a możliwość wprowadzenia elementów zabawowych czyni je o wiele bardziej atrakcyjnymi dla dziecka. Bawiąc się bowiem uczeń wykonuje także ćwiczenia pożyteczne rozwojowo.

8. Bobik B., Rewalidacja indywidualna w szkole podstawowej specjalnej. W: „Szkoła specjalna.”

Zajęcia reedukacyjne, które wymagają indywidualizacji, wsparte techniką komputerową dają nauczycielowi dobre warunki do budowania autorskich programów usprawniających, dostosowanych do potrzeb pojedynczego ucznia, i otwierają możliwość równoległego prowadzenia zajęć lub ich fragmentów z większą grupą uczniów.
Absolwent szkoły specjalnej jest pełnoprawnym członkiem tego społeczeństwa i choćby dlatego należy stworzyć mu warunki do korzystania z technologii informacyjnej, aby nie czuł się wyalienowanym w otaczającej go rzeczywistości medialnej. Ramowe plany nauczania dla szkoły podstawowej specjalnej i gimnazjum specjalnego przewidują zajęcia z informatyki dla uczniów z upośledzeniem lekkim i ze sprzężonymi niepełnosprawnościami. Kontakt z komputerem rozwija percepcję wzrokową i spostrzeganie, rozwija orientację przestrzenną i sprawność manualną, jednak stopień trudności zadań do wykonania z wykorzystaniem technologii informacyjne musi być dostosowany do poziomu niepełnosprawności. Wykorzystanie prostych programów edukacyjnych pozwala na ich stymulację pozytywną, wzajemną rywalizację. Przemyślane i konsekwentne prowadzenie zajęć przez nauczycieli różnych przedmiotów z wykorzystaniem technologii informacyjnej rozwija umiejętności uczniów i przynosi wiele obustronnej satysfakcji. Ćwiczenia zamieszczone w projekcie Spotkania i nauka z komputerem mogą być wykorzystane przez nauczycieli innych przedmiotów, stwarzając podwaliny integracji międzyprzedmiotowej w kształceniu z komputerem dzieci upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim.
W edukacji i wychowaniu dzieci upośledzonych umysłowo w stopniu lekkim używamy najróżniejszych pomocy dydaktycznych w celu upoglądowienia omawianych zagadnień i oddziaływania na różne receptory dzieci.

Do celów dydaktycznych można wykorzystać następujące możliwości komputera:
- zdolność prowadzenia dialogu (w języku polskim lub obcym) z uczniem,
- tworzenie barwnych, animowanych obrazów na ekranie,
- wykonywanie obliczeń (lub kontrola obliczeń ucznia),
- przetwarzanie i drukowanie grafiki i tekstu,
- komponowanie i przetwarzanie muzyki.

W przeciągu dosłownie kilku ostatnich lat repertuar dostępnych edukacji specjalnej, środków kształcenia został wzbogacony przez komputer, który stanowi całkowicie nową jakość w grupie pomocy dydaktycznych. Ze względu na nowość tego medium w edukacji specjalnej, komputer stanowi w znacznej mierze jedynie potencjalną możliwość efektywnego wykorzystania go jako pomocy dydaktycznej, a to ze względu na skąpość lub wręcz brak wzorców oraz opracowań naukowych dotyczących metodyki wykorzystania komputera we wspomaganiu procesów edukacyjnych. Wiele osób uważa, iż praca z komputerem wiąże się ze szczególnymi wymogami jeśli chodzi o poziom sprawności intelektualnej, i z tego powodu jest ona zasadniczo niedostępna dla osób upośledzonych umysłowo.

„Ze względu na cechy formalne, komputerowe programy edukacyjne można podzielić na zabawy komputerowe, ćwiczenia, gry oraz programy użytkowe i informacyjne.
1) „Zabawy komputerowe – są to programy, które służą wprowadzeniu do właściwego procesu edukacji(rewalidacji), nie realizując przy tym określonych celów edukacyjnych lub terapeutycznych. Tego typu zabawa nie stawia przed użytkownikiem żadnych specjalnie określonych zadań do wykonania. Tego typu programy są adresowane generalnie do dzieci młodszych. Przykładem mogą być programy, których zadaniem jest przyzwyczajanie dziecka do używania komputera
2) Ćwiczenia komputerowe – programy, które realizują wprost określone cele edukacyjne lub terapeutyczne. Takie programy są najbardziej zbliżone do ćwiczeń wykonywanych metodą tradycyjną, stanowiąc ich proste adaptacje. Możliwość prawie nieograniczonego kształtowania formy takiego programu przesądza o atrakcyjności programu komputerowego w porównaniu z innymi środkami używanymi w rewalidacji, ale cel i zadanie, jakie ma do wykonania uczeń jest analogiczne do odpowiadającego mu ćwiczenia w formie tradycyjnej.
3) Gry komputerowe – w tego typu programach cele edukacyjno-terapeutyczne są realizowane w sposób pośredni. Na ogół zadanie postawione przed użytkownikiem wynika z układu gry i na punktu widzenia procesu edukacji ma ono głównie zadanie motywacyjne. Nowe sprawności i umiejętności są zdobywane niejako „przy okazji”, gdyż scenariusz gry odwraca uwagę ucznia od właściwych treści kształcenia lub rewalidacji. Ten typ programów w większym lub mniejszym stopniu wykorzystuje elementy rywalizacji bądź to z komputerowym przeciwnikiem, innym uczniem lub nauczycielem. Gry komputerowe możemy podzielić na: Gry zręcznościowe, wymagające sprawności manualnej, refleksu, koordynacji percepcyjno – motorycznej oraz zdolności koncentracji uwagi. Mogą mieć one charakter korekcyjny i stymulować rozwój opóźnionych funkcji psychomotorycznych dziecka. Gry logiczne – wymagające umiejętności wykonywania złożonych operacji logicznych na materiale symbolicznym. Dla potrzeb rewalidacji upośledzonych umysłowo istotnymi są gry o bardzo prostych zasadach, gdyż stymulują rozwój intelektualny dziecka. Gry strategiczno-ekonomiczne (symulacyjne) – w odróżnieniu od gier zręcznościowych i logicznych są mniej symboliczne i bardziej kompleksowe, uczą podejmowania trafnych decyzji w sytuacjach problemowych. Generalnie programy tego typu są przeznaczone dla starszych użytkowników, lecz są również symulatory spełniające ważne funkcje poznawcze (np. gra The Sims – symulacja rodziny).
4) Programy użytkowe – są to różnego rodzaju edytory tekstu, grafiki, muzyki, itp. Są to programy - narzędzia służące do tworzenia rozmaitych obiektów, takich jak pismo, grafika, tabele, itp., zaprojektowane głównie z myślą o dorosłym użytkowniku, przy czym na rynku są dostępne również programy skierowane do dzieci. Przeważnie programy użytkowe są projektowane dla jak największego kręgu odbiorców i mają charakter możliwie uniwersalny, aby mogły mieć jak najwięcej różnorodnych zastosowań. Z tego powodu wynikają pewne trudności dotyczące zastosowania tych programów w procesie rewalidacji, z drugiej jednak strony pozwalają one nauczycielowi na samodzielne projektowanie własnych pomocy multimedialnych.
5) Programy informacyjne – stanowią je formy komputerowej prezentacji wiedzy, zaczynając od prostych programów przedstawiających informacje na konkretny, ściśle określony temat, a kończąc na bardzo obszernych encyklopediach multimedialnych.”10
Zabawy, ćwiczenia i gry komputerowe są na ogół programami specjalizowanymi, skierowanymi do określonej grupy odbiorców, często też realizują ograniczony zakres materiału dydaktycznego, w przeciwieństwie do programów użytkowych, które są bardziej uniwersalne. Oprócz klasyfikacji formalnej oprogramowania edukacyjnego można też pokusić się o klasyfikację pedagogiczną, opartą o określone cele dydaktyczne realizowane przez dany program. Będą to odpowiednio programy kształcące sprawności psychomotoryczne (korygujące deficyty), wspomagające zdobywanie wiedzy i pomagające w opanowaniu określonych umiejętności.

9. Modzelewski M., Klasyfikacja i kryteria oceny edukacyjnych programów komputerowych. W: Komputer...,opus cit. (red.: J. Łaszczyk), s. 22.
11. 10. Modzelewski M., Klasyfikacja i kryteria oceny edukacyjnych programów komputerowych. W: Komputer...,opus cit. (red.: J. Łaszczyk), s. 22-25.

W szkołach specjalnych wykorzystuje się też nowe programy edukacyjne. Do nich należą:
• „Słownik ortograficzny dla dzieci” – w bajkowy sposób dzieci wchodzą w świat ortografii poprzez zgadywanki obrazkowe, rebusy, piosenki, bajki, wierszyki, komiksy, kolorowanki, krzyżówki, itd.
• „Matematyka – działania” – w bardzo przystępny sposób dzieci poznają działania matematyczne o różnym stopniu trudności.
• „Encyklopedia dla dzieci” – program w bardzo obrazowy sposób uczy o różnych przedmiotach ze wszystkich dziedzin (grup matematycznych), można obejrzeć filmy, animację, rozwiązywać quizy obrazkowe, itd.
• „Puzzle plus Pacman” – wspaniała rozrywka umysłowa dla dzieci. Ogromna liczba różnorodnych typów puzzli o różnych rodzajach i formach. Ćwiczy pamięć, koncentrację uwagi, spostrzegawczość, refleks. Ponadto w programie są edukacyjne układanki z literkami alfabetu.
• „Berde 1” – multimedialny program do nauki wychowania komunikacyjnego w szkołach. Uczeń ma możliwość w zbliżonym do realnego rzeczywistego poruszania się rowerem w różnych sytuacjach, sprawdzenia siebie i obejrzenia swoich błędów.
• „Internet – multimedialny kurs nauki” – program uczy jak podłączyć się do sieci, założyć bezpłatne konto e-mail, korzystać z poczty internetowej, znaleźć potrzebną informację w sieci, nawiązać nowe znajomości, a także jak stworzyć własną stronę www.
Young Digital Poland (YDP) Multimedia
www.ydp.com.pl
Pakiet multimedialnych programów edukacyjnych dla dzieci:
- Wirtualna szkoła matematyki – jest to multimedialny program matematyczny obejmujący zakres materiału dla klas 0 – 3. Każde zagadnienie matematyczne jest obrazowo i przystępnie zobrazowane.
- Multimedialny świat J. Tuwima i J. Brzechwy – są to dwa programy, które prezentują wybrane wiersze tych autorów, wykonywane przez znanych artystów polskich. Bawią się z tymi aplikacjami można nauczyć recytacji utworów, układać puzzle, szukać szczegółów różniących podane ilustracje, kolorować wybrane obrazki, poznawać piosenki i kroki taneczne dla kilku utworów.

Albion
www.albion.pl
- Ułamki – jest to program z serii Szkoła przyszłości dla uczniów od 8 do 12 lat, poświęcony sztuce działań na ułamkach. Bardzo atrakcyjnie przekazuje wiedzę o ułamkach i proponuje wiele różnorodnych zadań dotyczących operacji na nich.
- Uczę się muzyki – program składa się z 5 muzycznych planet (Piosenka, Instrumenty, Nutka, Natura, Kolorowanka) przeznaczony dla dzieci od 3 do 8 lat. Jego celem jest nauka dźwięków instrumentów muzycznych, nut, rytmu, odgłosów natury. Można tam spotkać ćwiczenia kształcące słuch, rozbudzające wyobraźnię i ćwiczenia ogólnorozwojowe.
- Poznaję literki – program przeznaczony dla dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym. Ćwiczenia mają na celu zapoznanie dzieci z prawidłowym brzmieniem i zapisem głosek.
- Poznaję cyferki – to propozycja skierowana do dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym. W trakcie pracy z programem można nauczyć się cyfr, poznawać wartości liczb, porównywać liczebność, ćwiczyć spostrzegawczość, kształcić logiczne myślenie.
- Sam piszę – zadaniami prowadzącymi do kształtowania językowych umiejętności, głównie poprawnego pisania są uzupełnianie tekstu literkami, podpisywanie postaci, krzyżówka, układanki wyrazowe i literowe, dyktando, puzzle, kolorowanie obrazka, odsłuchanie lub samodzielne odczytanie bajki.
- Sam czytam – program prowadzi do kształcenia umiejętności językowych, ale głównie czytania tekstu ze zrozumieniem.
- Między nami literkami – to zbiór ćwiczeń dla dzieci w wieku od 5 do 10 lat, które poznały już litery. Układanie zdań z rozsypanych wyrazów, składanie wyrazów z rozsypanych liter, uzupełnianie brakujących liter w wyrazach, wpisywanie całych wyrazów.
- Kolory i kształty – program przeznaczony dla dzieci od 3 roku życia. Pozwala na naukę kolorów i kształtów figur geometrycznych tj. Koło, kwadrat, trójkąt, prostokąt trapez i ich właściwości przedstawione zostały za pomocą przedmiotów występujących w okolicy dziecka. W programie dostępna jest także kolorowanka.
- Matematyczne przygody – to edukacyjny program dla dzieci w wieku od 5 do 10 lat. Zawiera mnóstwo ciekawych ćwiczeń, zadań, zagadek, łamigłówek, rysunkowych zadań i konkursów. Program umożliwia naukę: liczb i działań matematycznych, dodawania i odejmowania, mnożenia i dzielenia, porównywania liczb.
- Kurs obsługi komputera – jest doskonałym rozwiązaniem dla wszystkich, którzy chcą szybko poznać komputer PC i zaznajomić się z jego obsługą. Znaleźć tu można wiele informacji, filmów, zdjęć i animacji jak korzystać z internetu, obsługiwać drukarkę, zainstalować właściwe programy komputerowe i wiele innych rzeczy.

Optimus Pascal Multimedia
www.opm.pl
- Matma jest super! – Matma jest do kitu – to niezwykły podręcznik do matematyki. Program ten jest adresowany do dzieci między 7 – 11 rokiem życia. Różnorodność zadań i perfekcja w konstruowaniu sytuacji problemowych, doskonała oprawa graficzna i dźwiękowa sprawia, że dziecko traci poczucie, że uczy się, a na pewno ma poczucie doskonałej zabawy.
- Moje pierwsze ABC – to program przeznaczony dla najmłodszych, dla przedszkolaków. Głównym celem tej aplikacji jest zapoznanie dziecka z literami, przygotowując je tym samym do nauki czytania i pisania. Wesołe rysunki, zabawne animacje powodują, że dziecko chętnie pracuje z tym programem rozwijając spostrzegawczość, wyobraźnię i koncentrację uwagi.
- Moje pierwsze 123 – moje pierwsze zabawy matematyczne – program przeznaczony dla dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym. Składa się z czterech bloków tematycznym: 1. Wspomaganie umiejętności liczenia obiektów. 2. Kształtowanie umiejętności dodawania i odejmowania obiektów. 3. Ustalenie gdzie jest więcej albo mniej, równoliczność. 4. Stosowanie wszystkich umiejętności łącznie.
- Moje pierwsze spotkanie z komputerem – program przeznaczony dla dzieci od 7 do 10 lat. Mówi o budowie komputera oraz jego działaniu, wprowadza i wyjaśnia podstawowe pojęcia i terminy informatyczne, pokazuje jak wykonywać proste operacje w systemie Windows. Program pokazuje zalety komputera jako narzędzia w edukacji, pracy i komunikacji, ale jednocześnie podkreśla znaczenie człowieka, który kieruje jego działaniem.

Wydawnictwa szkolne i pedagogiczne
www.wsip.com.pl
- Klik uczy czytać – jest to multimedialny elementarz. Aplikacja ta zawiera m. in. Zadania ćwiczące analizę i syntezę słuchową, analizę i syntezę wzrokową oraz koordynację wzrokowo-ruchową. Program pozwala na indywidualizację pracy w zakresie doboru treści i tempa pracy.
- Klik uczy liczyć w zielonej szkole – multimedialne zabawy arytmetyczne w wieku od 5 do 9 lat. Nauka dodawania, odejmowania, mnożenia czy dzielenia nie musi być zamknięta w murach szkoły, może odbywać się na łące, w górach, w mieście, w lesie, a przedmiotami działań matematycznych mogą być różne zwierzęta, rośliny i inne elementy środowiska naturalnego. Zaletą tego programu jest bardzo bogaty materiał z przyrody.

Infogrames
- Kształty i kolory – w skład programu wchodzi 5 ćwiczeń: Układanka, Smurfowa abrakadabra, Mały polny konik, Kostium klowna, Gwiazdy i konstelacje. Sprawności kształtowane w tym programie to: rozpoznawanie kształtów i kolorów, orientacja przestrzenna, identyfikacja własności figur i przedmiotów, usprawnianie pamięci, rozróżnianie rozmiarów, koordynacja ręki i oka.
- Myśl i pamiętaj – gry pozwalają ćwiczyć orientację przestrzenną, spostrzegawczość, pamięć wzrokową i słuchową, porównywanie sekwencji logicznych.
- Cyferki i literki – programy pozwalające dzieciom bawić się i zdobywać nowe umiejętności z bajkowymi bohaterami.

Wśród bogactwa i różnorodności serwisów www, można spotkać profesjonalne strony poświęcone edukacji, obok prywatnych stron, mniej lub bardziej udanych, tworzonych często przez małych użytkowników komputerów.

www.zabawy.pl
To kolorowa witryna zawierająca odsyłacze do wielu ciekawych miejsc, takich jak zabawy, elementarz, klub, deformator, niespodzianki, humor, kartki pocztowe, pogaduszki, kamery, kolorowanki.

www.dzieci.pl
Witryna zawiera kolorową czytelnie, w której znajdują się komiksy, opowiadania i wiersze, kolorowy plac zabaw zawierający puzzle, zabawne portrety, kolorowanki, labirynty. Dodatkowo można zapoznać się z literami, liczbami oraz otaczającym nas światem.

www.edukacja.torun.pl
Jest projekt witryny multimedialnej edukacji wczesnoszkolnej. Zawiera szereg uzupełniających elementów ważnych dla procesu kształcenia:
- zestaw gier i zabaw,
- multimedialny słownik ortograficzny,
- samouczki do programów: edytorów tekstowych, graficznych i muzycznych oraz internetu,
- śpiewnik multimedialny,
- słownik terminów informatycznych,
- test dotyczący umiejętności informatycznych i merytorycznych,
- ankiety elektroniczne.