Nauczanie języka angielskiego uczniów z zaburzeniami zachowań

Przez ostatnie 20 lat, nowy sposób myślenia na temat dzieci z zaburzeniami zachowań nabrał szerszego kręgu zainteresowanych. ADD/ADHD stało się tematem numer jeden w gospodarstwach domowych. Wydano mnóstwo przewodników dla rodziców i nauczycieli, wyjaśniając, czym ADD/ADHD tak naprawdę jest, jakie są jego przyczyny, jak je diagnozować i leczyć. Naukowcy opublikowali tysiące pozycji i artykułów, co wiele wyjaśniło przez ostanie 20 lat. Wielu rodziców, nauczycieli i innych osób twierdzi, że ADD/ADHD jest jednym lub kilkoma zaburzeniami występującymi wśród ludzi. ADD/ADHD jest biologicznym zaburzeniem i najprawdopodobniej jest on pochodzenia genetycznego. Podstawowe symptomy określające to zaburzenie obejmują nadpobudliwość, impulsywność, trudność w skupieniu uwagi. Dana osoba może posiadać pewną grupę symptomów a innych nie (np. ADD nie obejmuje nadpobudliwości, jako symptomu, gdzie ADHD obejmuje). Zaburzenia te dotykają około 3-5 procent wszystkich dzieci i dorosłych na świecie. ADD/ADHD może być określane na wiele sposobów lub ich kombinacji: karty chorego, obserwacji medycznej osoby w różnych kontekstach, wykorzystanie skali rankingowej do udokumentowania takich zachowań, przydzielanie zadań w celu ich oceny oraz testy psychologiczne w celu oceny pamięci, uczenia się oraz powiązanych obszarów aktywności. Najbardziej efektywną metodą leczenia ADD/ADHD jest leczenie farmakologiczne i modyfikacja zachowań. Wiele dzieci posiada zaburzenia ADD/ADHD przez całe swoje życie. Dzieci mogą cierpieć na ADD lub ADHD oraz posiadać inne zaburzenia, takie jak niezdolność do uczenia, strach czy zaburzenia nastroju.
Biorąc pod uwagę podejście holistyczne do kwestii zaburzeń ADD/ADHD, można określić wiele możliwości i strategii, aby pomóc dzieciom z zaburzeniami zachowań. Powstało wiele rozwiązań w zakresie medycyny, psychologii oraz psychiatrii, a tym bardziej edukacji. Z uwagi na fakt, że ADD/ADHD jest ściśle powiązane z zasadami biologii, zapotrzebowanie na stałe kryteria poza medycznymi wydają się być równie ważne jak farmakologia, jednakże są one w dużym stopniu niestosowane.
Teoria Howarda Gardnera (1983, 1993) dotycząca wielu inteligencji stanowi ramy projektowania uczenia się wraz ze szczególnym uwzględnieniem dzieci z ADD/ADHD. Osiem inteligencji stanowią paletę pedagogiczną, z której nauczyciel może czerpać tworząc odpowiednie zadania i strategię najbardziej dopasowaną do potrzeb ucznia. Dziecko, które nie może się skupić podczas nauczania historii kraju, może zostać zaabsorbowane materiałem, jeśli został on przedstawiony wraz z obrazkami, muzyką lub dialogami. Uczeń, który zapomina odrobić zadania domowego lub ma problem z matematyką, może wykonać projekt badawczy np. poprzez przeprowadzenie wywiadu z kimś ze swojej rodziny, wykonaniem zdjęć zwierząt lub napisanie piosenki na o jakimś wymyślonym bohaterze.
Przez ostatnie kilka lat nauczyciele i badacze stworzyli dużą ilość książek, nagrań video i innych pomocy naukowych, które obejmują wiele strategii i zadań z każdej dziedziny programu nauczania. Dlatego też, dla dziecka, które nie skupia uwagi podczas testów, rozwijanie instrumentów autentycznych bazujących na wielorakości inteligencji mogą dostarczyć kontekstu, którymi nauczyciele mogą bardziej przykuć uwagę uczniów. Nauczyciel może poprosić ucznia, który nie skupia uwagi, o odegranie pantomimy, jako sposobu przekazania wiedzy. Uczniowie, którzy nie ustawiają się w kolejce po obiad na stołówce, jeśli nauczyciel powie, że jest już pora obiadowa, można rozwiązać poprzez zastosowanie zdjęcia jak cała klasa ustawiona jest w kolejce, co może pobudzić orientację przestrzenną danego ucznia i wykonanie polecenia.
Zental (1993) wskazał, że wykorzystanie muzyki dla dziewczynki z zaburzeniem ADD w celu zapamiętania swojego zadania domowego jest bardzo skuteczne. Nauczyciel nagrał płytę CD z instrukcjami dotyczącymi zadania domowego, wraz z jej ulubionymi piosenkami a potem kolejne instrukcje. Dziewczynka odsłuchiwała płyty w domu, a jej zdolność do zapamiętywania zadań domowych zwiększyła się diametralnie. Niektórzy nauczyciele rozwinęli specyficzne kinestetyczne wskazówki, aby pokazać polecenia w klasie (np. masowanie brzucha wskazaniem przerwy na posiłek, palec wskazujący na skroń sugeruje odrobienie zadania domowego).
Ważne jest wykorzystanie teorii wielorakich inteligencji podczas nauczania. Należy zapamiętać, że każdy uczeń posiada wszystkie 8 rodzajów inteligencji. Niektórzy uczniowie mogą czuć się zniechęceni słysząc, że mówi się o nim, jako uczeń z zaburzeniami i deficytem, teoria wielorakich inteligencji podaje nowe i pozytywne strategie (Armstrong 1994; Lazear 1993)
Uczenie incydentalne jest sposobem, którym każdy z nas uczył się podczas pierwszych kilku lat swojego życia. Odnosi się do pośredniego uczenia się; rodzaju uczenia się, który odbywa się podczas małych spraw życia codziennego, wiedza, którą posiadamy pochodzi ze środowiska, za pomocą incydentów. Sposób, w jaki małe dzieci uczą się mówić jest dobrym przykładem, aby to zilustrować. Rodzice nie siadają ze swoimi pociechami i nie uczą ich słownictwa wyraz po wyrazie. Dzieci uczą się poprzez słuchanie jak mówią inni oraz naśladowanie ich, otrzymywanie spontanicznych informacji zwrotnych od rodziców i rówieśników oraz ćwiczenie usłyszanych dźwięków. W ten sam sposób, uczymy się innych wszystkiego, od jazdy na rowerze do rozmowy z szefem.
Większość nauczycieli, niestety, nie przekazuje wartości uczenia incydentalnego. Większość uczniów, wykonując ćwiczenia, przechodzi z punktu do punktu za pośrednictwem głosu nauczyciela: strona 24, ćwiczenie 5 lub przepisanie zadania z tablicy. Są to najtrudniejsze kwestie dla dzieci z ADD/ADHD. Nie mogą albo nie będą skupiać uwagi, jeśli nie zadziałamy jakimś bodźcem (w tym farmakologicznie).
Niektóre badani sugerują, że wiele dzieci posiada wspaniale wykształconą zdolność do uczenia się incydentalnego. Skupiają swoją uwagę na rzeczach, na których nie powinny skupiać uwagi. Podczas gdy nauczyciel mówi Marek z Jarkiem rozmawiają. Czytają graffiti na tablicy, którego nauczyciel nawet nie zauważył. Słyszą kroki na korytarzu lub syrenę straży pożarnej.
Najgorszym błędem popełnianym przez nauczycieli jest ignorowanie tego lub próbowanie zmusić uczniów do skupienia uwagi na centralnym zadaniu. Natomiast nauczyciele, którzy doceniają uczenie incydentalne znajdują sposoby, aby połączyć te dwa elementy. Np. nauczyciel może przeczytać opowiadanie o bohaterze o imieniu Marek, który zgubił się w lesie. Nagle wóz strażacki przejeżdża koło szkoły. Zamiast zwalczać to brak uwagi („Klasa, proszę o spokój”) rozważny nauczyciel może zareagować „I to jest dźwięk ratowników, którzy jadą aby pomóc biednemu Markowi” Niezwłocznie „incydentalny” bodziec staje się centralnym punktem co sprawia, że dziecko, którego uwaga odeszła poza klasę, nagle powróciła.
Cały system edukacji rozwijając się przez ostatnie 25 lat, dążył w kierunku uczenia incydentalnego. Początkowo, został on zaproponowany przez Bułgarskiego psychiatrę Georgi Lozanova, suggestopedia, rozwinęła się do tego stopnia, że zaoferowała wiele zadań i aktywności, które wykorzystują osiągnięcia uczniów. Są to zadania, które uczniowie będą długo pamiętać nawet, po ukończeniu szkoły. W literaturze przedmiotu dotyczącej dzieci z ADD/ADHD bardzo mało jest opisane na ten temat. W niektórych przypadkach, uczenie incydentalne może być wykorzystywane bezpośrednio do osiągnięcia celów nauczania, a w niektórych przypadkach zachowanie niezwiązane z lekcją też może być pożądane. W niektórych badaniach (Zentall, 1988) dzieci z ADHD były bardziej twórcze i spontaniczne w rozmowie.