Formy ochrony przyrody

„Musimy przyrodę wziąć w obronę. Jest pamiątką raju, jest życiem, a chrześcijanina obowiązuje ochrona życia, a nie jego niszczenie... Raj był pełen drzew. Ludzie sami skazali się na wygnanie z raju. Można powiedzieć, że w dalszym ciągu opuszczamy raj”
ks. Jan Twardowski.

Formy ochrony przyrody

Przyroda
(Wojciech Kopiec)

O, cóż jest piękniejszego niż przyroda!
Piękna zieleń i niebieska woda.
Kwitnące drzewa i zielone gaje.
To wszystko czasem bajką się zdaje.
Złociste góry i morza głębokie,
Piękne jeziora i rzeki szerokie,
Lasy, pola i błękitna woda!
O, cóż jest piękniejszego niż przyroda!


Na świecie zawarto około 150 konwencji i innych równorzędnych porozumień międzynarodowych, odnoszących się do problematyki ochrony środowiska oraz gospodarowania zasobami przyrody. Wśród tych konwencji funkcjonuje kilka z zakresu ochrony przyrody o zasięgu globalnym i regionalnym:
1. Konwencja o obszarach wodno-błotnych, mających znaczenie międzynarodowe, zwłaszcza jako środowisko życiowe ptactwa wodnego, przyjęta w 1971 r. w Ramsar w Iranie, zwana Konwencją Ramsar.
2. Konwencja o międzynarodowym handlu dzikimi zwierzętami i roślinami gatunków zagrożonych wyginięciem, przyjęta w 1973 r. w Waszyngtonie, zwana Konwencją Waszyngtońską.
3. Konwencja o ochronie dzikiej fauny i flory europejskiej oraz ich siedlisk, przyjęta w 1979 r. w Bernie (Szwajcaria), zwana Konwencją Berneńską.
4. Konwencja o ochronie wędrownych gatunków dzikich zwierząt, przyjęta w 1979 r. w Bonn, zwana Konwencją Bońską.
5. Konwencja o różnorodności biologicznej, przyjęta w 1992 r. w Rio de Janeiro.

Ponadto ochrona zasobów przyrodniczych jest uwzględniona w następujących konwencjach:
1. Konwencja o ochronie światowego dziedzictwa kulturalnego i przyrodniczego, przyjęta w 1972 r. w Paryżu, zwana Konwencją Paryską.
2. Konwencja o ochronie środowiska morskiego obszaru Morza Bałtyckiego . nowa Konwencja Helsińska, podpisana w 1992 r.
3. Europejska Koncepcja Krajobrazowa z 2000 r.
4. Koncepcja Narodów Zjednoczonych w sprawie zwalczania pustynnienia w krajach dotkniętych poważnymi suszami i/lub pustynnieniem z 1994 r.

Ponadto Polska jest stroną następujących porozumień:
1. Porozumienie o ochronie małych waleni Morza Bałtyckiego i Północnego (ASCOBANS), które weszło w życie dla Polski 18 lutego 1996 r. (Dz. U. Nr 96, poz. 1108 i 1109 z 1999 r.).
2. Porozumienie o ochronie nietoperzy w Europie (EUROBATS), które weszło w życie dla Polski 10 kwietnia 1994 r. (Dz. U. Nr 96, poz. 1112 i 1113 z 1999 r.).
3. Porozumienie o ochronie afro-euroazjatyckich migrujących ptaków (zostało zaplanowane sdo ratyfikacji w 2003 roku).

Przedstawiciele Departamentu Leśnictwa, Ochrony Przyrody i Krajobrazu oraz eksperci uczestniczyli w roku 2001 w następujących obradach Spotkań Stron konwencji i porozumień, których Polska jest stroną:
o - Europejskie spotkanie w sprawie Konwencji Ramsar (Bled, Słowenia, październik 2001),
o - Posiedzenie Stałego Komitetu Konwencji Berneńskiej (Strasburg, Francja, 24.11-01.12. 2001).

Formami ochrony przyrody w Polsce są: parki narodowe, rezerwaty przyrody, parki krajobrazowe, obszary chronionego krajobrazu, obszary Natura 2000, pomniki przyrody, stanowisko dokumentacyjne, użytki ekologiczne, zespoły przyrodniczo-krajobrazowe, ochrona gatunkowa roślin, zwierząt i grzybów.


PARKI NARODOWE

Park narodowy to obszar powołany celem ochrony występującej tam przyrody ożywionej (rzadziej np. cech krajobrazu, także kulturowego), na którym prawnie ograniczona jest możliwość prowadzenia działalności gospodarczej, osiedlania się itd.

Według polskiej Ustawy o ochronie przyrody z 2004 roku jest to:

"Obszar wyróżniający się szczególnymi wartościami przyrodniczymi, naukowymi, społecznymi, kulturowymi i edukacyjnymi, o powierzchni nie mniejszej niż 1000 ha, na którym ochronie podlega cała przyroda oraz walory krajobrazowe"

W ramach parku narodowego wyróżnia się zwykle 3 strefy: strefę ochrony ścisłej, strefę ochrony częściowej i otulinę parku narodowego.

Drawieński Park Narodowy

Utworzony 1990 w ob. woj. zachodniopomorskim; pow. 11 342 ha, otuliny ok. 35 tys. ha, pod ochroną ścisłą 368 ha; siedziba dyrekcji w Drawnie; leży na wys. 40–105 m n.p.m., w środk. części Równiny Drawskiej, w obrębie Puszczy Drawskiej; zach. ramię parku ciągnie się wzdłuż Drawy, od jez. Dubie k. Drawna, wsch. ramię — wzdłuż Płocicznej od ujścia Runicy do ujścia do Drawy. W parku przeważają równiny sandrowe urozmaicone wijącymi się w głębokich wąwozach wartkimi rzekami Drawa z Płociczną i ujściowe odcinki ich dopływów; we wsch. ramieniu ciąg malowniczych jezior często o wysokich, stromych brzegach, ponadto drobne jeziorka dystroficzne. W szacie roślinnej dominują lasy, w części wsch. gł. bory sosnowe, w części zach. stare drzewostany bukowe, grądy grabowe z przewagą dębu, rzadziej lasy łęgowe i olsy; w partiach drzewostanów ponad 120–letnich spotyka się 450–letnie dęby i 300–letnie buki (liczne pomniki przyrody); we florze gat. atlantyckie, kserotermiczne, a także subarktyczne; liczne gat. objęte ochroną gatunkową, m.in. wawrzynek wilczełyko, storczyki, chamedafne północna. Ostoje rzadkich gat. zwierząt, ze ssaków — bobra i wydry, z ptaków — bociana czarnego, gągoła, pszczołojada, kani rdzawej, bielika, rybołowa, puchacza; w Drawie i Płocicznej ryby łososiowate: łosoś, troć, lipień.

REZERWATY PRZYRODY

Rezerwat przyrody w brzmieniu Ustawy o ochronie przyrody z 2004 r.:

"obejmuje obszary zachowane w stanie naturalnym lub mało zmienionym, ekosystemy, ostoje i siedliska przyrodnicze, a także siedliska roślin, siedliska zwierząt i siedliska grzybów oraz twory i składniki przyrody nieożywionej, wyróżniające się szczególnymi wartościami przyrodniczymi, naukowymi, kulturowymi lub walorami krajobrazowymi".

Przedmiotem ochrony może być całość przyrody na terenie rezerwatu lub szczególne jej składniki: fauna, flora, twory przyrody nieożywionej. Cały rezerwat albo jego części mogą podlegać ochronie ścisłej, ochronie czynnej lub ochronie krajobrazowej. Ochrona ścisła polega na nieingerencji w naturalne procesy, ochrona czynna dopuszcza wykonywanie zabiegów ochronnych (np. usunięcie drzew zacieniających stanowisko cennego gatunku rośliny), a ochrona krajobrazowa polega na prowadzeniu gospodarki rolnej, leśnej lub rybackiej w sposób uwzględniający potrzeby przedmiotu ochrony.

ŹRÓDLISKA FLINTY
Utworzony w 1998 r., pow. 44,83 ha, florystyczny, Nadleśnictwo Sarbia. Obejmuje jezioro Niewiemko, bagniste, podtopione łąki obrzeżone wierzbami oraz lasy. Zbiorowiska: turzyca prosowata, turzyca błotna, szuwar wielkopałkowy, miejsca gniazdowania ptaków, ostoja bobra i wilka.
WILCZE BŁOTO
Utworzony w 1968 r., 2,76 ha, torfowiskowy, Nadleśnictwo Krucz , wykształcone naturalnie bezodpływowe zagłębienie wypełnione wodą, otoczone wzniesieniami wydmowymi porośniętymi borem sosnowym. Torfowce, rosiczki, turzyca bagienna, modrzewnica zwyczajna.

„CZAPLENICE”
Lokalizowany na półwyspie jeziora Solecko (Pawle)gmina Drezdenko. Powierzchnia rezerwatu 8,10 ha. W rezerwacie jest liczna kolonia czapli siwej w dorodnym drzewostanie sosnowym w wieku około 150 – 180 lat. Utworzony w celu ochrony miejsca gnieżdżenia się i lęgów czapli siwych. Rośnie tu drzewostan z dorodnymi sosnami w wieku 150 - 180 lat, w koronach których występują jemioły. Strefa przybrzeżna to olsze, brzozy i buki, podszyt natomiast stanowią leszczyny, głogi i jałowce. Czaple, niepokojone przez przybywających nad jezioro ludzi, wyniosły się w inne rejony. Teren rezerwatu niedawno uznano za powierzchnię zachowawczą sosny z uwagi na rosnące tu ich wspaniałe okazy. Flora roślin zarodnikowych i naczyniowych rezerwatu liczy 151 gatunków, w tym: 4 gatunki porostów, 14 gatunków mszaków i 133 gatunki roślin naczyniowych. Z roślin objętych ochroną ścisłą występuje paprotka zwyczajna. Z roślin objętych ochroną ścisłą występuje paprotka zwyczajna. Z roślin objętych ochroną częściową występuje: konwalia majowa, marzanka wonna, porzeczka czarna, kruszyna pospolita, kalina koralowa, przylaszczka pospolita. Celem ochrony jest zachowanie ze względów naukowych i dydaktycznych żyznej buczyny niżowej w toku sukcesji regeneratywnej z przestojami sosny.

„JEZIORO ŁUBÓWKO”
Lokalizowany w leśnictwie Radowo, obręb Zagórze Lubiewskie o powierzchni rezerwatu: 77,50 ha, w tym: leśna zalesiona - 59,80 ha, związana z gospodarką leśną - 2,32 ha, wody stojące - 15,38 ha. Jest to rezerwat krajobrazowy. W rezerwacie występuje unikalny krajobraz morenowy – wały i wzgórza morenowe, jary, wąwozy i rynny polodowcowe. Buczyna pomorska o naturalnym charakterze. Okazy drzew od 180 – 300 lat. Lista stwierdzonych gatunków flory obejmuje 185 gatunków roślin naczyniowych w tym 14 gatunków mchów i porostów. Rośliny naczyniowe reprezentowane są przez 171 gatunków, wśród których 9 to rośliny wodne, 141 rośliny runa i 20 drzewa i krzewy. Wśród roślin cztery gatunki znajdują się pod ochroną ścisłą: śnieżyczka, przebiśnieg, pluskawica europejska, storczyk szerokolistny oraz gnieźnik leśny. Na terenie rezerwatu występuje 12 gatunków roślin objętych ochroną częściową: mochwin bagienny, drabik drzewkowaty, gajnik lśniący, płonnik pospolity, torfowiec błotny, torfowiec odgięty, kopytnik pospolity, konwalia majowa, przylaszczka pospolita, poprzeczka czarna, kalina koralowa. Fauna rezerwatu tworzą zwierzęta typowe dla Niżu Polskiego. Celem ochrony jest zachowanie unikalnego, urozmaiconego krajobrazu morenowego oraz buczyny pomorskiej o naturalnym charakterze.

PARKI KRAJOBRAZOWE

W brzmieniu Ustawy o ochronie przyrody z 2004-go roku:

"Park krajobrazowy obejmuje obszar chroniony ze względu na wartości przyrodnicze, historyczne i kulturowe oraz walory krajobrazowe, w celu zachowania, popularyzacji tych wartości w warunkach zrównoważonego rozwoju."

W parku krajobrazowym można kontynuować działalność gospodarczą z pewnymi ograniczeniami, np. nie przewiduje się wznoszenia nowych obiektów budowlanych (z wyjątkiem potrzebnych miejscowej ludności). Park taki ma służyć rekreacji krajoznawczej, to znaczy turystyce niepobytowej, wypoczynkowi, a także edukacji.

OBSZARY CHRONIONEGO KRAJOBRAZU

Obszar chronionego krajobrazu jest formą ochrony przyrody. Obszary takie zajmują rozleglejsze tereny niż parki krajobrazowe i obejmują pełne jednostki środowiska naturalnego takie jak doliny rzeczne, kompleksy leśne, ciągi wzgórz, pola wydmowe, torfowiska.
Obszary chronionego krajobrazu są przeznaczone głównie na rekreację, a działalność gospodarcza podlega tylko niewielkim ograniczeniom (zakaz wznoszenia obiektów szkodliwych dla środowiska i niszczenia środowiska naturalnego).

„Dolina Noteci”

Obszar obejmuje fragment doliny Noteci między miejscowością Wieleń a Bydgoszczą. Obszar jest w dużej części zajęty przez torfowiska niskie, z fragmentami zalewowych łąk i trzcinowisk, z enklawami zakrzewień i zadrzewień. Na zboczach doliny znajdują się płaty muraw kserotermicznych. W okolicach Goraja, Pianówki i Góry oraz Ślesina występują kompleksy buczyn i dąbrów, w tym m. in. siedlisk przyrodniczych: ciepłolubnej dąbrowy i mieszanych lasów zboczowych. Teren przecinają kanały i rowy odwadniające. Liczne są starorzecza i wypełnione wodą doły potorfowe. Miejscami występują rozległe płaty łęgów. Łąki są intensywnie użytkowane.
Obszar obejmuje bogatą mozaikę siedlisk z Załącznika I Dyrektywy Rady, z priorytetowymi lasami łęgowymi i dobrze zachowanym kompleksami łąkowymi, choć łącznie zajmują one poniżej 20% powierzchni obszaru. Notowano tu też 8 gatunków z Załącznika II Dyrektywy Rady. W okolicach Nakła na początku XX w. występowała bogata populacja Coenagrion ornatum. Rekomenduje się jego restytucję na tym terenie. Obszar częściowo pokrywa się z ważną ostoja ptasią o randze europejskiej. Ostoja jest też ważnym korytarzem ekologicznym o randze międzynarodowej.
Zagrożeniem jest zarówno intensyfikacja użytkowania łąk, zwłaszcza ich nawożenie, jak również zarastanie ich w procesie sukcesji przez zarośla wierzbowe. Potencjalnym zagrożeniem dla środowiska jest osuszanie terenu, wycinka drzew i krzewów oraz eutrofizacja i zanieczyszczenie wód, m.in. napływ zanieczyszczonych wód z Gwdy. W sąsiedztwie obszaru znajdują się liczne zakłady przemysłowe, np. pozyskujące żwiry (Walkowice), browar (Czarnków), zakłady drzewne (Czarnków), mogące być źródłem zanieczyszczeń. Planuje się także rozwój turystyki sezonowej (letnie rejsy po rzece).

NATURA 2000

Natura 2000 – program utworzenia w krajach Unii Europejskiej wspólnego systemu (sieci) obszarów objętych ochroną przyrody. Podstawą dla tego programu jest Dyrektywa Ptasia, Dyrektywa Siedliskowa (Habitatowa) oraz szereg innych rozporządzeń i dokumentów wykonawczych. Celem programu jest zachowanie określonych typów siedlisk przyrodniczych oraz gatunków, które uważa się za cenne i zagrożone w skali całej Europy i wymienia w załącznikach Dyrektyw. W ramach programu wyznaczone zostają tzn. Obszary Specjalnej Ochrony Ptaków (Special Protection Areas - SPA) oraz Specjalne Obszary Ochrony Siedlisk (Special Areas of Conservation - SAC), na których obowiązują specjalne regulacje prawne.

„Nadnoteckie łęgi”

Część doliny Noteci między miejscowością Wieleń a ujściem Gwdy. Pokrywają ją łąki zalewowe, torfowiska niskie, pośród których występują kanały i rowy odwadniające, niegdysiejsze koryta rzeczne oraz wypełnione wodą doły potorfowe. Część terenu jest porośnięta krzewami i drzewami. Łąki są intensywnie użytkowane.
Nadnoteckie łęgi to ostoja ptasia o randze europejskiej. Występują tu co najmniej 23 gatunki ptaków z Załącznika I Dyrektywy Rady, oraz 9 gatunków z Polskiej Czerwonej Księgi.
W okresie lęgowym obszar zasiedla podróżniczek i kulik wielki i w stosunkowo wysokiej liczebności występują bąk, bocian biały, dziwonia i derkacz.
W okresie wędrówkowym gęś zbożowa. Jedno z nielicznych w Polsce (istniejące do 1951) stanowisko kaldezji dziewięciornikowatej Caldesia parnassifolia.
Potencjalne zagrożenie stanowi osuszanie oraz trzebież drzew i krzewów a także eutrofizacja zbiorników wodnych.

„Puszcza Notecka”

Obszar stanowi zwarty, jednolity kompleks leśny w międzyrzeczu Noteci i Warty, będącym częścią pradoliny Eberswaldsko-Toruńskiej, równiny akumulacyjnej przekształconej przez wiatr. Jest to największy w Polsce obszar wydm śródlądowych, głównie o wysokości 20-30 m, maksymalnie do 98 m npm. W środkowej części obszaru uformowały się wały o przebiegu południkowym, leżące 500-600 m od siebie. W części wschodniej mają one kształt paraboliczny. Wydmy pokryte są monotonnym, jednowiekowym lasem, głównie sosnowym (92%), posadzonym tu po wielkiej klęsce spowodowanej pojawieniem się szkodników owadzich w okresie międzywojennym. Pozostałości drzewostanów naturalnych są chronione w rezerwatach np. Cegliniec. Na terenie ostoi znajduje się ponad 50 jezior, raczej płytkich, pochodzenia wytopiskowego, zwykle z grubą warstwą mułu i zakwitami glonów. W zagłębieniach terenu lub na brzegach jezior utrzymują się torfowiska, na ogół w pewnym stopniu przekształcone.
Występuje co najmniej 30 gatunków ptaków z Załącznika I Dyrektywy Ptasiej, 7 gatunków z Polskiej
Czerwonej Księgi. W okresie lęgowym obszar zasiedla powyżej 2% populacji krajowej bielika, kani czarnej
i kani rudej, co najmniej 1% populacji krajowej następujących gatunków ptaków: bąk, podgorzałka, puchacz, rybołów, trzmielojad, gągoł, nurogęś. W stosunkowo wysokiej liczebności występuje bocian czarny, błotniak stawowy, ortolan i żuraw. W okresie zimy występuje co najmniej 1% populacji szlaku wędrówkowego bielika. Ogromny obszar leśny (jeden z największych w centralnej i północnej Polsce); ostoja rzadkich i zagrożonych gatunków ptaków i ssaków. Jest to jedyna stała w ostatnich latach ostoja wilka w zachodniej Polsce. Występuje tu 9 gatunków storczyków.
Zagrożenia spowodowane są głównie przez wypalanie roślinności, zaniechanie dotychczasowego użytkowania rolnego, wylewanie ścieków, czyszczenie stawów i usuwanie mułu dennego, składowanie odpadów organicznych, gradacje szkodników i pożary, wyrąb drzew, usuwanie martwego drewna z lasu, lokalizacja i eksploatacja składowisk odpadów niekomunalnych, płoszenie ptaków, niszczenie gniazd, penetrowanie siedlisk, polowanie w terminach niedozwolonych.

POMNIKI PRZYRODY

Pomnik przyrody - pojedyncze krzewy, drzewa i grupy drzew odznaczające się sędziwym wiekiem, wielkością, niezwykłymi kształtami lub innymi cechami, a także zabytkowe aleje drzew. Natomiast do pomników przyrody nieożywionej należą: największe głazy narzutowe, tzw. erratyki oraz interesujące formy powierzchni ziemi np. - źródła, wodospady, jary, skałki, wywierzyska, przełomy rzeczne, jaskinie, odkrywki itp.

W brzmieniu Ustawy o ochronie przyrody z 2004 roku:

Pomnikami przyrody są pojedyncze twory przyrody ożywionej i nieożywionej lub ich skupienia o szczególnej wartości przyrodniczej, naukowej, kulturowej, historycznej lub krajobrazowej oraz odznaczające się indywidualnymi cechami, wyróżniającymi je wśród innych tworów, okazałych rozmiarów drzewa, krzewy gatunków rodzimych lub obcych, źródła, wodospady, wywierzyska, skałki, jary, głazy narzutowe oraz jaskinie.

o Grusza pospolita (obumarła), wiek 210 l, obwód 480 cm, leśnictwo Zawada,
o Dąb bezszypułkowy grupa 3 drzew, wiek 210 l, obwód 220-530cm, leśnictwo Łężno,
o Cisy pospolite-grupa 3 drzew,wiek 120 l, obwód 94-189 cm, leśnictwo Dziewanna,
o Cis pospolity wiek 120 l, obwód 79 cm, leśnictwo Dziewanna,
o Głaz narzutowy, obwód 780 cm, leśnictwo Drawsko,
o Głaz narzutowy, obwód 1200 cm, leśnictwo Łężno,
o Głaz narzutowy, obwód 540 cm, leśnictwo Kamiennik,
o Głaz narzutowy, obwód 700 cm, leśnictwo Kamiennik,

STANOWISKA DOKUMENTACYJNE

W brzmieniu Ustawy o ochronie przyrody z 2004 roku:

"Stanowiskami dokumentacyjnymi są niewyodrębniające się na powierzchni lub możliwe do wyodrębnienia, ważne pod względem naukowym i dydaktycznym, miejsca występowania formacji geologicznych, nagromadzeń skamieniałości lub tworów mineralnych, jaskinie lub schroniska podskalne wraz z namuliskami oraz fragmenty eksploatowanych lub nieczynnych wyrobisk powierzchniowych i podziemnych."


UŻYTKI EKOLOGICZNE

W brzmieniu Ustawy o ochronie przyrody z 2004 roku:

"Użytkami ekologicznymi są zasługujące na ochronę pozostałości ekosystemów, mających znaczenie dla zachowania różnorodności biologicznej - naturalne zbiorniki wodne, śródpolne i śródleśne oczka wodne, kępy drzew i krzewów, bagna, torfowiska, wydmy, płaty nieużytkowanej roślinności, starorzecza, wychodnie skalne, skarpy, kamieńce, siedliska przyrodnicze oraz stanowiska rzadkich lub chronionych gatunków roślin, zwierząt, i grzybów, ich ostoje oraz miejsca rozmnażania lub miejsca sezonowego przebywania."

Istotnym powodem tworzenia użytków ekologicznych jest potrzeba objęcia ochroną niewielkich powierzchniowo obiektów, ale cennych pod względem przyrodniczym. Nie mogły one być objęte ochroną rezerwatową ze względu na niewielką powierzchnię i zazwyczaj mniejszą rangę ich walorów przyrodniczych.


ZESPOŁY PRZYRODNICZO-KRAJOBRAZOWE

W brzmieniu Ustawy o ochronie przyrody z 2004 roku:

"Zespołami przyrodniczo-krajobrazowymi są fragmenty krajobrazu naturalnego i kulturowego zasługujące na ochronę ze względu na ich walory widokowe i estetyczne."

GATUNKOWA OCHRONA ZWIERZĄT

Gatunkowa ochrona zwierząt - jedna z form ochrony przyrody przyjęta w Ustawie o ochronie przyrody. W stosunku do dziko występujących zwierząt objętych ochroną gatunkową wprowadzone są następujące zakazy: zabijania, okaleczania, chwytania, transportu, pozyskiwania, przetrzymywania, posiadania żywych zwierząt, posiadania zwierząt martwych lub ich części, niszczenie siedlisk i ostoi, wybieranie, posiadanie oraz przechowywanie jaj i inne.

W gminie Wieleń przedstawiciele fauny objętej ochroną ścisłą lub częściową to m.in. tęczniki, biegacze, piskorz, głowacz białopłetwy, traszka grzebieniasta, ropucha zielona, ropucha paskówka, żaba moczarowa rzekotka drzewna, jaszczurka żyworodna, padalec, zaskroniec zwyczajny, żmija zygzakowata, kania ruda, błotniaki, czapla siwa, bąk, żuraw, lelek, dzięcioł czarnyi zielony, sowa uszata,dudek, czajka, kowalik, kania ruda, kania czarna, bocian czaerny, dzieżba gąsiorek, jeż, ryjówka aksamitna, nietoperze, wiewiórka, łasica, bóbr europejski, wydra, wilk.

GATUNKOWA OCHRONA ROŚLIN

Ochrona gatunkowa roślin to prawny sposób zabezpieczenia rzadko występujących gatunków dziko rosnących roślin zagrożonych wyginięciem. Gatunków chronionych nie wolno niszczyć, zrywać, zbierać, niszczyć ich siedlisk, sprzedawać, nabywać, przewozić przez granicę państwa itp. Dla gatunków ściśle chronionych na odstępstwo od takiego zakazu może wyjątkowo wyrazić zgodę Minister Środowiska, dla gatunków częściowo chronionych - wojewoda.
Na terenie gminy występuje dużo interesujących gatunków flory i fauny, m. in. bluszcz pospolity, barwinek pospolity, widłaki (jałowcowaty, spłaszczony, goździsty ,grążel żółty, grzybienie białe, mącznica lekarska, rosiczka okrągłolistna, bagno zwyczajne, kopytnik pospolity, pierwiosnka lekarska, przylaszczka pospolita, konwalia majowa.

GATUNKOWA OCHRONA GRZYBÓW

Ochrona gatunkowa grzybów - analogicznie do ochrony gatunkowej roślin i zwierząt - to prawny sposób zabezpieczenia rzadko występujących gatunków dziko rosnących grzybów zagrożonych wyginięciem. Obecnie obejmuje to również porosty, ponieważ zgodnie z aktualną systematyką są one zaliczane do grzybów.

Chronionych grzybów nie wolno zbierać ani niszczyć w inny sposób, niszczyć ich siedlisk, wpływać w jakikolwiek sposób na ich rozwój, sprzedawać, nabywać, wymieniać, darowywać, przetrzymywać, preparować czy też przewozić przez granicę państwa.

Na terenie gminy występuje cała gama grzybów, wśród których najbardziej interesujące są; szmaciak gałęzisty, sromotnik bezwstydny, purchawica olbrzymia, smardz jadalny - objęte ochroną ścisłą, a także różnego rodzaju mchy i porosty.