Telewizja - konkurentką naszej wyobraźni. Scenariusz lekcji wdż w kl. 6

Scenariusz lekcji wychowania do życia w rodzinie w klasie VI

Nauczyciel prowadzący: Aldona Konowałek
Data: 19.04.2011

Temat: Telewizja – konkurentką naszej wyobraźni.

Cele:
uświadomienie wpływu telewizji na organizację czasu wolnego,
zapoznanie z negatywnymi i pozytywnymi skutkami oddziaływania telewizji,
kształtowanie postawy selektywnej w stosunku do telewizji,
uzmysłowienie uczniom, że wyobraźnia jest wielkim atutem.

Metody: pogadanka, praca w grupach, burza mózgów.

Środki dydaktyczne: programy telewizyjne, karteczki, karta pracy – Ile czasu spędzam przy telewizorze?, tekst opowiadania.


Przebieg lekcji


I.Wprowadzenie (3min.)

1.Powitanie uczestników zajęć.
2.Pogadanka wstępna
Z wielu badań przeprowadzonych w Polsce wynika, iż uczniowie spędzają średnio około 3 godzin dziennie przed telewizorem. Skoro tyle czasu poświęcamy na telewizję warto zastanowić się jakie są jej dobre i złe strony.
Skąd czerpiecie informację o ofercie programowej poszczególnych stacji telewizyjnych?
Skąd wiecie, czy dany program/film jest właściwy dla ucznia w waszym wieku?

II. Część właściwa

3.Podział na 5 grup (10 min.)
Nauczyciel rozdaje każdej grupie program telewizyjny i poleca wypisanie programów:
gr. I – informacyjnych
gr.II – kulturalnych
gr.III – edukacyjnych
gr.IV – rozrywkowych
gr.V – dla dzieci
Podsumowując ćwiczenie, nauczyciel zwraca uwagę na ilość występowania programów wartościowych, a programów rozrywkowych, filmów, czy seriali niekoniecznie skierowanych do młodych ludzi.

4.Burza mózgów (5min.)
Uczniowie wymieniają plusy i minusy korzystania z telewizji, nauczyciel zapisuje pomysły uczniów na tablicy.

Przykład:
Plusy:
- źródło informacji,
- programy edukacyjne,
- uczestnictwo w różnych wydarzeniach z życia kulturalno – sportowego,
- rozrywka

Minusy:
- częsta przemoc, młodzi to naśladują,
- stajemy się mniej wrażliwi na cudzą krzywdę,
- szkodzi oczom,
- częste oglądanie telewizji powoduje ograniczenie ruchu,
- tracimy kontakt z kolegami, z rodziną

5.Praca indywidualna (10min.)
Uczniowie uzupełniają kartę pracy (załącznik 1), w której wypisują, jakie programy oglądają w poszczególnych dniach tygodnia, następnie szacują ile czasu tygodniowo poświęcają na oglądanie telewizji.
Komentarz nauczyciela polega na kalkulacji na podstawie danych dostarczonych przez uczniów, ile godzin spędzają w ciągu miesiąca przed ekranem. (Zwykle okazuje się, że uczniowie spędzają około 3, 4 doby na oglądaniu seriali).
6.Odczytanie opowiadania (załącznik 2).(10min)
Następnie każdy uczestnik zastanawia się:
- Czy planuje swój wolny czas?
- Czy na rzeczy ważne mające wpływ na przyszłość poświęca wystarczająco dużo czasu?
- Czy telewizja zaspokaja w pełni potrzeby poznawania, czy raczej stanowi konkurencję dla naszej wyobraźni?

III.Podsumowanie

7.Podsumowanie tematu lekcji przez nauczyciela (7 min.)
Warto pamiętać, że wizja świata, którą proponują nam media jest często nierealna. Jeżeli zbyt wiele czasu spędzamy przed TV, możemy stracić zdolność spostrzegania rzeczywistości, bywa że stajemy się bardziej agresywni, obojętni na krzywdę innych. Jeżeli pomnożycie 3 godziny poświęcone TV z przeciętną długością życia człowieka - otrzymacie 10 lat! Tyle spędzicie prawdopodobnie przed telewizorem. Dlatego trzeba traktować to medium bardziej krytycznie. Jeśli ograniczycie czas na oglądanie TV, wówczas więcej czasu pozostanie na czytanie książek, zajęcia sportowe, wzmacnianie więzi przyjacielskich i rodzinnych. Telewizja właściwie wykorzystana może rozbudzać zainteresowania związane z jakąś tematyką, kształtować pasje poznawcze. Ważne jest, aby wcześniej planować i wybierać programy, które chcemy obejrzeć.
Nauczyciel zachęca uczniów do tego, aby w domu rozpisali sobie tzw. piramidę wartości.

8. Podziękowanie uczniom za zaangażowanie i pracę na lekcji.


Załącznik 1
Dzień tygodnia: Rodzaj Czas programu
poniedziałek
wtorek
środa
czwartek
piątek
sobota
niedziela
Razem:

Załącznik 2

Pewnego dnia, pewien stary profesor został poproszony o przeprowadzenie kursu dla grupy dwunastu szefów wielkich koncernów amerykańskich, na temat skutecznego planowania czasu. Kurs ten był jednym z pięciu modułów przewidzianych na dzień szkolenia Stary profesor miał wiec do dyspozycji tylko jedna godzinę, by wyłożyć swój przedmiot.
Stojąc przed tą elitarna grupa (która gotowa była zanotować wszystko, czego ekspert będzie nauczał), stary profesor popatrzył powoli na każdego z osobna, następnie powiedział: "Przeprowadzimy doświadczenie". Spod biurka, które go oddzielało od studentów, stary profesor wyjął wielki dzban (o pojemności 4 litrów), który postawił delikatnie przed sobą. Następnie wyjął około dwunastu kamieni, wielkości piłki do tenisa, i delikatnie włożył je kolejno do dzbana. Gdy dzban był wypełniony po brzegi i niemożliwe było dorzucenie jeszcze jednego kamienia, podniósł wzrok na swoich studentów i zapytał:
„Czy dzban jest pełen?" Wszyscy odpowiedzieli: "Tak".
Poczekał kilka sekund i dodał: "Na pewno?". Następnie pochylił się znowu i wyjął spod biurka naczynie wypełnione żwirem. Delikatnie wysypał żwir na kamienie, po czym potrząsnął lekko dzbanem. Żwir zajął miejsce miedzy kamieniami... aż do dna dzbana. Stary profesor znów podniósł wzrok na audytorium i znów zapytał: "Czy dzban jest pełen?" Tym razem świetni studenci zaczęli rozumieć. Jeden z nich odpowiedział: "Prawdopodobnie nie"."Dobrze" - odpowiedział stary profesor.
Pochylił się jeszcze raz i wyjął spod biurka naczynie z piaskiem. Z uwaga wsypał piasek do dzbana. Piasek zajął wolną przestrzeń miedzy kamieniami i żwirem. Jeszcze raz zapytał: "Czy dzban jest pełen?" Tym razem, bez zająknienia, świetni studenci odpowiedzieli chórem: "Nie".
"Dobrze"- odpowiedział stary profesor. I tak, jak się spodziewali, wziął butelkę wody, która stała na biurku i wypełnił dzban, aż po brzegi.
Stary profesor podniósł wzrok na grupę studentów i zapytał: "Jaką wielką prawdę ukazuje nam to doświadczenie?" Niegłupi, najbardziej odważny z uczniów, biorąc pod uwagę przedmiot kursu, odpowiedział: "To pokazuje, że nawet jeśli nasz kalendarz jest całkiem zapełniony, jeśli naprawdę chcemy, możemy dorzucić więcej spotkań, więcej rzeczy do zrobienia".
"Nie" odpowiedział stary profesor, "To, nie o to chodziło". "Wielka prawda, która przedstawia to doświadczenie jest następująca: jeśli nie włożymy kamieni, jako pierwszych do dzbana, później nie będzie to możliwe". Zapanowało głębokie milczenie, każdy uświadomił sobie oczywistość tego stwierdzenia. Stary profesor zapytał: "Co stanowi kamienie w waszym życiu?" "Wasze zdrowie?" "Wasza rodzina?" "Przyjaciele?" "Zrealizowanie marzeń?" "Robienie tego, co jest waszą pasją?" Nauka?" "Odpoczynek?" "Danie sobie czasu..?" "Albo jeszcze coś innego?" "Należy zapamiętać, że najważniejsze jest włożyć swoje KAMIENIE jako pierwsze do życia, w przeciwnym wypadku ryzykujemy przegrać... własne życie. Jeśli damy pierwszeństwo drobiazgom (żwir, piasek), wypełnimy życie drobiazgami i nie będziemy mieć wystarczająco dużo cennego czasu, by poświęcić go na ważne elementy życia. Zatem nie zapomnijcie zadać sobie pytania: "Co stanowi kamienie w moim życiu?" Następnie, włóżcie je na początku do waszego dzbana (życia)" Przyjacielskim gestem dłoni, stary profesor pozdrowił audytorium i powoli opuścił salę...
/tekst opowiadania odnaleziony w sieci, autor – nieznany/