Kilka moich sposobów na podniesienie efektywnośći nauczania

„Dziecko”

Twe jasne oko jest czymś skończenie
pięknym.
Chcę wypełnić je tęczą barw i stadem
kaczek,
Zwierzyńcem niewinności (...)

Sylvia Plath


Kilka moich sposobów na podniesienie efektywności nauczania.

Gdy wspominam dzieciństwo, a właściwie czas, gdy dane mi było korzystanie z publicznych placówek oświatowych, okazuje się, że nie spotkałam nikogo, kogo mogłabym nazwać swoim mistrzem, guru, kto umiałby porwać mnie za sobą, zarazić swoją pasją, dostarczyć przeżyć, pozwalających pochłaniać treści określone programem nauczania. Edukację swoją wspominam jako monotonny proces przyswajania książkowej wiedzy drogą doskonalenia pamięci. Podejmując pracę nauczyciela kształcenia zintegrowanego (wtedy nauczania początkowego), wiedziałam, kim chcę być i jak powinny wyglądać prowadzone przeze mnie lekcje. Jednak dopiero po blisko dziesięcioletniej praktyce ośmielam się, opracowując kolejny konspekt zajęć, myśleć, że tym razem dostarczę dzieciom taką ilość i jakość bodźców, by ich wysiłek nagrodzony był prawie doskonałym opanowaniem omawianych treści. Chciałabym, by po latach wspominali mnie jako osobę , która odkryła przed nimi wiele tajemnic świata, jako osobę, dzięki której „ukryte głęboko struny” poruszyły się i zagrały jasnym, czystym dźwiękiem. To moje marzenie.
Wiele refleksji i przemyśleń kieruję zawsze w stronę warunków, które muszą być spełnione, aby cel pracy mojej i dzieci, został zrealizowany. Za podstawowe warunki udanej i przyjemnej pracy z dziećmi uważam:
- osiągnięcie właściwej motywacji u większości uczniów,
- zbudowanie miłego nastroju (każde zajęcia wzbogacam muzyką i poezją,
- takie opracowanie tematu, by przy jego realizacji mogło wykazać się każde dziecko,
- wprowadzenie treści w taki sposób, by w jak największym stopniu wykorzystać potrzebę zabawy, tkwiącą w dzieciach w młodszym wieku szkolnym,
- warunek, który wynika z mojej egoistycznej potrzeby czucia się duchowym przywódcą- przekazywanie programowych treści nauczania wzbogaconych o moje zainteresowania, poglądy i przemyślenia.
Erik H. Erikscon w książce „Dzieciństwo i społeczeństwo” mówi- „Dziecko, które dopiero co odkryło, iż potrafi chodzić, i które jest mniej lub bardziej chwalone lub ignorowane przez otaczających je ludzi, zdaje się pragnąć powtórzyć swój wyczyn dla czystej przyjemności chodzenia, bez potrzeby opanowania lub doskonalenia tej nowej dla niego sprawności”. Pracując nad kolejnym konspektem zajęć, staram się, aby właśnie ta czysta przyjemność była ogniwem łączącym wszystkie moje i dzieci poczynania.

By uzyskać dobre warunki efektywnego nauczania, o których pisałam wcześniej, wyszukałam w literaturze i wypracowałam kilka zasad, które wprowadzam do pracy z każdą nową grupą. Oto kilka z nich:
- wymyślony „własny język”, którym posługujemy się w grupie,
- radość tworzenia, a nie posiadania,
- traktowanie dzieci z godnością,
- humor, a nie sarkazm,
- rozmawiamy o wszystkim, co nas interesuje,
- poznanie (w pewnym stopniu) życia rodzinnego dzieci,
- małe dzieci żyją w świecie wyobraźni i tę wyobraźnię wcielają w czyn (A.S. Niell),
- moja silna identyfikacja z dziećmi .
To oczywiście tylko kilka zasad zapisanych w bardzo ogólny sposób. Możliwość ich rozwinięcia zawsze zależy od grupy z którą aktualnie pracuję.
By podnieść efektywność i atrakcyjność nauczania pracuję także nad sobą, to znaczy, że świadomie ograniczam swoje upodobania do rządzenia grupą.
Mam nadzieję, że moi obecni współuczestnicy procesu dydaktyczno- wychowawczego, po latach będą mnie nie tylko pamiętać , ale także wspominać jako ważną dla siebie osobę.

Magdalena Zaborowska- Zagórska