Refleksje nauczycielki: Ech, ta dzisiejsza młodzież, czyli cztery świadectwa

"ocalałeś nie po to aby żyć
masz mało czasu trzeba dać świadectwo"
Zbigniew Herbert Przesłanie Pana Cogito

No to wygnali nas ze szkoły. Trzecie klasy pisały dziś próbny egzamin z języka nowożytnego, więc pierwsze oraz drugie okazały się „zbędnym, szkolnym balastem" i zostały "wyekspediowane" do kina.
A w naszym kinie, jak to zwykle w naszym kinie grają „jeden film na raz", więc nawet najbardziej niezdecydowani nie mają problemu z wyborem tytułu. Obecnie wyświetlane jest "Świadectwo" - filmowa opowieść o życiu Jana Pawła II. Film, w sposób realistyczny, przedstawia nowe fakty z życia Karola Wojtyły, wydarzenia i ich interpretacje. Jest wyjątkowym świadectwem, złożonym przez kardynała Stanisława Dziwisza, wieloletniego sekretarza i przyjaciela Ojca Świętego, któremu towarzyszył przez prawie 40 lat - począwszy od czasów krakowskich, aż do ostatnich dni w Watykanie. Po raz pierwszy przed kamerą ks. kardynał Stanisław Dziwisz ujawnia wiele niepublikowanych dotąd informacji o Janie Pawle II, który całym swoim życiem składał świadectwo miłości, prawdzie, nadziei i wierze.
Zanim jednak dotarliśmy do kina (my - czyli uczniowie klasy IIA i IIC i ja), odwiedziliśmy symboliczny grób ks. Jerzego Popiełuszki, znajdujący się na piotrkowskim Starym Cmentarzu. Grób księdza - kapelana Solidarności, zamęczonego przez Służbę Bezpieczeństwa w 1984 r. Księdza, który całym swoim kapłańskim życiem dawał świadectwo miłości, prawdzie i wolności. Okazją po temu była - obchodzona 19 października - rocznica jego śmierci. (Tak po prawdzie, to rzeczywista data śmierci księdza Jerzego nie jest znana do dziś. Do dziś nie wiadomo także... - ale to temat do osobnych rozważań. Zainteresowanych postacią ks. Jerzego Popiełuszki odsyłam do strony poświęconej księdzu Jerzemu.)
I tu, w mojej refleksji, przychodzi czas na czwarte - tego dnia najważniejsze dla mnie świadectwo - na zachowanie młodzieży. Rozgadanej wesołej, żartującej grupy, która po przekroczeniu bramy cmentarza potrafiła się wyciszyć, z powagą zapalić znicze i w skupieniu oddać hołd wielkiemu Polakowi.
Dawanie świadectwa nie jest rzeczą łatwą. Zwłaszcza wtedy, gdy ma się naście lat. Zwłaszcza wtedy, gdy jest się narażonym na kpiny i drwiny rówieśników, czy krzywe spojrzenia tych, którzy się z nami nie zgadzają. Zwłaszcza wtedy, gdy nasze poglądy są niepopularne. Często strach przed narażeniem się na śmieszność wygrywa z wewnętrznym imperatywem. Dlatego należy pamiętać słowa Jana Pawła II, wypowiedziane podczas pierwszego papieskiego kazania: Non abbiate paura! Nie lękajcie się!