Skarb

Dzieci, to skarb najcenniejszy! -
więc o nich i dla nich piszę znów wierszyk.
Bo te moje dzieci szkolne są takie... utalentowane!
Może też przez to, że je często chwalę?
Na przykład za to,że pięknie malują,
że przez siebie ułożonymi wierszami czarują.
Za to, że w ogóle wiersze ślicznie recytują,
że niepowtarzalne konstrukcje budują.
I podziwiam je za wielką odwagę,
gdy pokonują trudną polską ortografię.
I cieszę się, że długie teksty z zapałem czytają
mimo, iż czasem jeszcze pomyłki popełniają.
A w przedstawieniach, jak prawdziwi aktorzy grają,
bo teatr przecież dobrze znają!
I tak pięknie na instrumentach grają
i równie pięknie śpiewają,
aż ludzi za serca chwytają!
Te zaś, które matematyce hołdują
śmiałych twierdzeń Pitagorasowi nie żałują -
chcą go zaskoczyć mile,
toteż z matematyką spędzają wolne chwile!
Niektóre dzieci w piłkę nożną, jak Boniek grają
i wciąż do bramki gole strzelają.
Inne są tak wygimnastykowane,
że podziwu godne jest to, co robią ze swym ciałem!
Z taką łatwością kości swe wyginają,
że jak guma elastyczne się wydają.
Wiele dzieci boksu nie boi się wcale
więc może niejedno, jak Tayger na podium stanie?!
To samo karateków się tyczy,
bo ileż dzieci uniki i samoobronę ćwiczy!
Inne pływanie wręcz uwielbiają
i choć są jeszcze małe, to już Motylkami się stają.
Mogłabym jeszcze długo wyliczać dzieci mocne strony
więc wspaniale, że my - dorośli, pamiętamy o nich.
I dobrze, że talent w szkole priorytetem się staje,
bo ziarna wysiane,
gdy są należycie pielęgnowane
mocnymi roślinami się stają,
które zdrowe owoce wydają,
a te swym smakiem świat zadziwiają!
Więc tym osobom podziękowania się należą,
co w talent dzieci wierzą!
Swój czas i zdrowie poświęcają
i dziecięce talenty rozwijają!
A dzieciom pragnę otuchy dać tyle,
by w swym życiu nie obawiały się być, jak... motyle!