Rola dramy w kształceniu dziecka - zabawy dramowe

Dla ukształtowania wszechstronnie rozwiniętych wychowanków konieczne jest stosowanie metod o charakterze percepcyjno – innowacyjnym. Taką metodą oddziałującą na osobowość wychowanka jest drama. Wiedza, którą dziecko zdobywa poprzez własną aktywność poznawczą i twórczą ma charakter interdyscyplinarny. Najczęściej stosowaną techniką jest wejście w rolę. Dzieci najczęściej w małych grupach przygotowują się do realizacji zadania,
a następnie przedstawiają je w formie improwizacji. Poprzez sięgniecie do elementów zabawy i ekspresji dramatycznej metoda dramy pozwala na swobodny rozwój możliwości dziecka, czyni go twórczym i samodzielnym w rozwiązywaniu problemów. Poprzez dramę dzieci uczą się analizować różne reakcje: pozytywne, negatywne, jednocześnie dokonują korekty zachowań: percepcyjnych, intelektualnych, motywacyjnych, społeczno- moralnych.
Oto przykłady zabaw dramowych.

„Wywiad”
Jedno dziecko wciela się w rolę, np. niedźwiedzia a drugie kruka. Próbują odegrać historyjkę, przeprowadzić rozmowę między sobą, które są przyjaciółmi albo dalekimi krewnymi.

„Dwa buty”
Dwoje dzieci odgrywa rolę butów, np. pantofla i kozaka, które spotykają się przypadkowo u szewca i obmyślają plan, jak by się uwolnić od tego okropnego miejsca, gdzie pełno gwoździ, młotków, blaszek itp. Rzeczy. Dzieci mają za zadanie wczuć się w te role, próbować rozmawiać i poruszać się jak buty.

„Cyrk”
Dyrektor przyjmuje do cyrku. Każde dziecko wybiera sobie jakąś postać
( zwierzątka, klauna, tresera, akrobaty, itp.) i stara się ją jak najlepiej zaprezentować. Dziecko może posłużyć ruchem, gestem, mimiką, słowem.

Zabawy z rekwizytem
„Hasło”
Nauczycielka mówi wybrane słowo, np. buty . Dziecko ma stworzyć historię sceniczną związaną z tym słowem lub skojarzyć rekwizyt z jakąś znaną bajką, np. „Szewczyk Dratewka” lub „Kopciuszek”.

„Przysłowia”
Dziecko wybiera sobie jakiekolwiek przysłowie i inscenizuje je, np.

„Żeby kózka nie skakała, to by nóżki nie złamała” itd.

„Pięć słów”
Nauczyciel i dzieci mówią wybrane, banalne słowa na podstawie których dwoje lub troje dzieci układa scenkę i przedstawia ją.

Zabawy z tekstem
„Supełek”
Dziecko bierze kawałek materiału, zawiązuje na nim węzeł, następnie według własnej wyobraźni i fantazji tworzy lalkę supełkową.

„Bal u lal”
Dzieci za pomocą gotowych maskotek odgrywają scenkę z balu lalek. Każde ma odegrać inną postać. Następnie wspólnie układają akcję wymyślonego przedstawienia.

„Kukiełka”
Dzieci wybierają sobie spośród różnych przedstawień jakąś kukiełkę .
Następnie starają się opowiadać jej historię- kim jest, jak się nazywa, skąd pochodzi, dokąd się teraz wybiera itd.

Zabawy rozluźniające
„Skały”
Jedno dziecko zamyka oczy, drugie jest jej przewodnikiem, pozostałe ustawiają się w taki sposób, aby stworzyć „niewidomemu” przeszkody utrudniające przejście na drugą stronę Sali, Przewodnik za pomocą słów; w prawo, w lewo, schyl się, podnieś nogę itp. ma za zadanie przeprowadzić dziecko z zamkniętymi oczami przez ”skały- przeszkody”.

„Marionetka”
Jedno dziecko leży swobodnie, a drugie za pomocą wyobrażonych sznureczków podnosi jego ręce, nogi, głowę.

„Uśmiech”
Dzieci podzielone są na dwie grupy, pierwsza grupa ma za zadanie rozśmieszyć drugą grupę, pomimo tego, że ta druga powinna zachować powagę.

Zabawy pamięciowe
„Okręt we mgle”
Jedno dziecko ma zamknięte oczy, pozostałe ustawiają się udając skały. Dziecko, które ma zamknięte oczy, otwiera je, przez chwilę się przygląda układowi tych przeszkód, zapamiętując je, znowu zamyka oczy i stara się iść, aby o kogoś nie zahaczyć. Pozostałe dzieci w tym czasie mogą cicho schodzić z drogi i chować się. Dziecku wydaje się, że ominęło wszystkie przeszkody, otwiera oczy i widzi, że nikogo nie ma albo skały są po przeciwnej stronie.

„Statek”
Pierwsze dziecko rozpoczyna zabawę mówiąc: Statek jest naładowany bananami. Drugie -bananami, pomarańczami. Kolejne- bananami, pomarańczami, ananasami itd. Dopóki się ktoś nie pomyli.

Zabawy poprawiające koncentrację
„Zwierciadło”
Dzieci dobierają się parami, jedno jest osobą przeglądającą się w zwierciadle,
a drugie odbiciem, które ma naśladować ruchy, gesty, miny osoby pierwszej.

„Ziemia....”
Ziemia, woda i powietrze. Nauczyciel wskazuje ręką w górę i mówi: Ziemia – uczestnicy zabawy muszą być skupieni,( bo ten błąd był celowy), dziecko powinno wymienić zwierzątko poruszające się w powietrzu (ptaki itp.)

Zabawy integrujące
„Wesoły wąż”
Dzieci ustawiają się jedno za drugim. Pierwsze wykonuje jakiś ruch, następne naśladuje je, wąż porusza się w spowolnionym tempie.

„Rzeźba”
Jedno dziecko zostaje rzeźbiarzem, pozostałe wcielają się w materiał, zadaniem rzeźbiarza jest stworzenie z materiału jakieś figury.

Na podstawie literatury opracowały:

Aurelia Łubek
Barbara Ozymko- Galińska