Diagnoza pedagogiczna - indywidualny przypadek chłopca nadpobudliwego psychoruchowo

Ze względu na rozpoznany przeze mnie problem nadpobudliwości i agresji dziecka uczęszczającego do mojej grupy przedszkolnej postanowiłam sporządzić diagnozę pedagogiczną - indywidualny przypadek chłopca. Chciałabym udzielić wsparcia dziecku i jago rodzinie, a także grupie w której się znajduje.

1. KOGO BĘDĘ BADAĆ ?

Jestem nauczycielem przedszkola i pracuję w grupie pięciolatków.
Chciałabym bliżej poznać zachowanie Jacka w grupie przedszkolnej. Chłopiec ma pięć lat i od września chodzi do mojej grupy. Częste skargi kolegów na chłopca i jego nadmierna ruchliwość spowodowały, że zwróciłam większą uwagę na jego zachowanie. Zaczęłam zastanawiać się dlaczego tak się dzieje, co zrobić, żeby zmienić jego postępowanie, by dowiedzieć się dlaczego tak często sprawia kłopoty i jest męczący dla otoczenia i samego siebie. Zasadniczym celem była pomoc jemu samemu, a także grupie w jakiej się znajduje.
Ważnych informacji o dziecku, warunkach jego życia oraz o jego sytuacji rodzinnej dostarczyły mi rozmowy indywidualne z matką chłopca, (matka sama go wychowuje). Obraz dziecka bowiem staje się pełniejszy i bardziej rzetelny, gdy uzupełni się go informacjami o warunkach życia dziecka, jego dotychczasowym rozwoju psychofizycznym i aktualnym stanie zdrowia.

2. OPIS METODY JAKĄ ZASTOSUJĘ?

Zdiagnozuję przypadek Jacka stosując technikę badawczą - obserwację, która pozwoli mi bliżej poznać zachowanie jakie u niego zauważyłam.
„Obserwacja dostarcza badaczowi najbardziej naturalnej wiedzy o obserwowanej grupie, a więc i najbardziej prawdziwej.”
„Obserwacja jest najbardziej wszechstronną techniką gromadzenia materiałów.”
Obserwacja jest kluczem do świata dziecka. Ma ona tą przewagę nad innymi metodami, że pozwala poznać dziecko w toku jego działalności w naturalnych sytuacjach.
Zastosuję obserwację otwartą ponieważ uważam, że:
„Dzięki jej zastosowaniu można uzyskać wiedzę ogólną o obiekcie badań, która daje podstawę do szczegółowego planowania dalszego toku badań, a głównie do sformułowania zagadnień wstępnych i hipotez roboczych.”3


3. WYNIKI BADAŃ

Jacek jest dzieckiem bardzo ruchliwym, pełnym energii, niespokojnym, „wszędzie go pełno.” Jego pobudzenie wzrasta w grupie rówieśników, często wchodzi na przeszkody ( klocki, dzieci...) mówiąc ,, nie widziałem”. Nie potrafi się skupić na jednej rzeczy, odwraca się, rozmawia, nie wie, co się dzieje, bo interesuje go każdy szmer, głośno go komentując. Jest konfliktowy, łatwo się obraża, lecz szybko przechodzi od płaczu do śmiechu, ma trudności z przystosowaniem się do wymagań przedszkolnych. Często wchodzi w konflikty z rówieśnikami, nie potrafi planować swych działań i przewidywać ich skutków.
Trudno jest mu czekać na swoja kolej, wyrywa się do odpowiedzi zanim zostanie zadane pytanie, często przerywa innym. Zabawy grupowe kończą się tym , że Jacek niekiedy wybucha złością, dokucza innym dzieciom, ma zmienne nastroje. Wszystko widzi i słyszy, rejestruje bardzo dużą ilość bodźców, co powoduje rozpraszanie uwagi. Jego uwaga szybko zostaje odwrócona od jego zadania, co powoduje trudności w ponownym skupieniu się na swoim zadaniu.
Lubi koncentrować na sobie uwagę rówieśników. Jest rozmowny, często gadatliwy, hałaśliwy, co powoduje, że siedząc przy stoliku z kolegami nie kończy pracy.
To wszystko zainspirowało mnie do skierowania dziecka do poradni pedagogiczno – psychologicznej.


4. WNIOSKI Z BADAŃ

Obserwację prowadziłam systematycznie przez dwa miesiące, notując poszczególne fakty. Moje spostrzeżenia mówią o tym, że:
1. Jacek lepiej współpracuje z rówieśnikami w sytuacji jeden - na jednego niż w grupie.
2. Podczas zabaw, zajęć grupowych lepiej funkcjonuje, gdy siedzi obok mnie lub w parze ze mną.
3. Podczas pracy samodzielnej często podchodzę i sprawdzam, czy pracuje, czy wie co ma robić.
4. Angażuję go często do roli dyżurnego.
5. W sytuacjach konfliktowych omawiam z nim zaistniałe sytuacje i wskazuję właściwe postępowanie skłaniając go do refleksji i krytycznej oceny własnego zachowania.
6. Zauważam każde małe osiągnięcie i chwalę go. Nagradzam ciepłym słowem, uśmiechem, bo wiem, że wymagało to od niego dużego wysiłku.
7. Polecenia przekazuję mu w zwięzłej, krótkiej formie, jednocześnie patrząc mu w oczy.
8. Zawsze wracam do pracy rozpoczętej i nie dokończonej zwracając uwagę na staranne jej wykonanie.
9. Często proszę go do odpowiedzi, by zmusić go do koncentracji.
10. Często zajęcia przeplatam zabawami ruchowymi by zaspokoić jego potrzebę ruchu.


5. PROPOZYCJE DZIAŁAŃ

Jako wychowawca zasugerowałam mamie Jacka skontaktowanie się z poradnią pedagogiczno – psychologiczną w celu przeprowadzenia badań. Mama chłopca wyraziła zgodę chcąc pomóc synowi.
Jednocześnie zaproponowałam mamie sposoby postępowania z Jacka w domu:
1. Zapewnienie mu w domu atmosfery akceptacji i spokoju.
2. Konsekwentne ustalanie reguł, obowiązków.
3. Stwarzanie poczucia bezpieczeństwa i zapewnieniu dziecka o tym, że jest
kochane, przy jednoczesnym byciu konsekwentnym i wymagającym.
4. Stawianie w sposób jasny wymagań, aby znał swoje obowiązki i wiedział jak ma się zachować w danej sytuacji. Dostosowanie obowiązków domowych do jego możliwości – chwalenie go za trud włożony w pracę.
5. Uporządkowanie rozkładu dnia, ograniczenie oglądania telewizji, przede
wszystkim wyeliminowanie programów o treści agresywnej i z szybką akcją.
6. Zapewnienie kontaktu z rówieśnikami ograniczając je do jednego lub dwóch osób ze względu na duże rozproszenie i pobudliwość. Proponowanie zabaw w chwilach wolnych: malowanie, lepienie, klejenie, itp.
7. Rozwiązywanie konfliktu zaraz po sytuacji konfliktowej, rozmowy i wspólna zabawa.
8. Odnoszenie się do niego z wyrozumiałością i cierpliwością, ponieważ jego zachowanie spowodowane jest nieumiejętnością kontrolowania swojego zachowania.
9. Jego pokój lub kącik powinien być pozbawiony dekoracji, w stonowanych kolorach.