"Szlachetne serce" przedstawienie profilaktyczne

„SZLACHETNE SERCE” przedstawienie profilaktyczne

Scenariusz i reżyseria:
mgr Beata Sobczak – Kuca
Nauczyciel Tańca

Konsultacje:
mgr Beata Serwa
Pedagog Szkolny


POSTACIE:

OTANGA – Wódz Władców Traw, człowiek o szlachetnym sercu
OTWARTE SERCE – młodszy syn Otangi(postać pozytywna)
OSTRY WIATR – straszy syn Otangi (postać negatywna)
PROMYK SŁOŃCA – córka Otangi
SZARA NIEDŹWIEDZICA – matka młodej indianki
DANAHO – córka Szarej Niedźwiedzicy.
MIESZKAŃCY PLEMIENIA WLADCÓW TRAW
NARRATOR

Ze względu profilaktyczny charakter przedstawienia i czas, kiedy odbywają się rekolekcje – scenografia i stroje są wyłącznie stylizowane. Aktorzy w czarnych strojach i pióropuszach (chłopcy – pióropusze, dziewczęta – opaski z piórem). Rekwizyty: pióropusze, łuki, szary kamień, błyszczący kamień, dwa pióra, miski z ziarnem. Muzyka: oryginalna etniczna, jako tło do czytanego przez narratora tekstu, scen odgrywanych przez aktorów oraz układów tanecznych.

S C E N A R I U S Z P R Z E D S T A W I E N I A

W tle: etniczna muzyka relaksacyjna.
Narrator:
Mamy lasy i stepy, mamy rzeki, jeziora, morza i góry, mamy wszystko, co się w nich znajduje. Jesteśmy gospodarzami, kochajmy więc wszystko co nas otacza. Uczmy się dokonywać wyborów, poznajmy siebie i świat. Z otwartym sercem czekajmy na kolejną chwilę naszego życia. Nawet w najzimniejszych sercach kryją się pragnienia i tęsknoty za dobrem.

Na scenę dumnym krokiem wchodzi Wódz i zasiada w centralnym miejscu.

W plemieniu Władców Traw żył wojownik o imieniu Otanga. Był to sławny myśliwy, którego strzały z łuku dosięgały zawsze celu i nigdy nie chybiały. Bystre oko, zwinność, odwaga i przede wszystkim szlachetne, otwarte serce, wzbudzały podziw i ogromny szacunek.

Pojawiają powoli kolejni mieszkańcy plemienia i zajmują miejsca po dwóch stronach sceny. Starsze kobiety ścierają ziarna a młodsze wykonują ozdoby indiańskie.

Kiedy został wybrany na Wodza Władców Traw nastały najlepsze lata dla mieszkańców plemienia. Rządził mądrze i sprawiedliwie. Przestrzegał obyczajów i dbał o to, aby nigdy niczego nie brakowało jego wiosce. Na prośbę Wodza mieszkańcy nigdy nie zrywali wszystkich owoców z drzewa, po to aby zostało trochę dla innych potrzebujących i nigdy nie zabijali zwierzyny jeśli nie zmusił ich do tego głód.

Na scenę wchodzą dzieci wodza. Jeden z chłopców leniwie kładzie się z tyłu sceny a drugi, u boku swego ojca, wykonuje łuk. Dziewczynka radośnie podbiega do pracujących kobiet i dziewcząt.

Kiedy po wielu latach doczekał się przyjścia na świat synów i córki, jego serce przepełniła ogromna radość. Pragnął, aby i oni w przyszłości mieli otwarte, szczere serca dla innych a wtedy nigdy niczego im nie zabraknie i zawsze otaczać ich będzie szacunek i przyjaciele.

Wszyscy gromadzą się wokół synów wodza, krążą dookoła a następnie rozstępują się na boki.

Nadszedł najważniejszy dzień w życiu każdego młodego indianina. Synowie Otangi po osiągnięciu pełnoletności mieli stać się prawdziwymi wojownikami i otrzymać indiańskie imiona.
Wódz długo zastanawiał się nad wyborem dla nich imion ale najwięcej kłopotu miał z wyborem dla starszego syna.

Wódz podchodzi do stojącego obok starszego syna i wolnym krokiem obchodzi go dookoła.

Chłopiec od najmłodszych lat nie chciał podporządkowywać się woli ojca. Beztrosko spędzał czas na płataniu figlów, dokuczaniu zwierzętom i samotnych wędrówkach po stepie aby uniknąć pracy w wiosce. Największym smutkiem Otangi było to, iż jego straszy syn dba wyłącznie o siebie i nie przejmuje się losem innych.

Wódz podchodzi do stojącego obok młodszego syna i wolnym krokiem obchodzi go dookoła.

Serce wodza radowało się, gdy patrzył na swojego młodszego syna, który w przeciwieństwie do starszego brata nie uciekał od swoich obowiązków. Chętnie uczył się sztuki walki, zgłębiał tajniki budowy indiańskich domów zwanych „tipi”, wykonywał narzędzia, brał udział w polowaniach. Ze wszystkimi żył w zgodzie, nawet ptaki chętnie przysiadały mu na ramieniu a małe zwierzątka przybiegały do niego z ufnością. Był wrażliwy na krzywdę ludzką, szczerze pomagał innym, dlatego pomimo młodego wieku ludzie z plemienia Władców Traw darzyli go szacunkiem i uznaniem.

Do Ostrego Wiatru podbiega radośnie jego siostra, pierze go za ręce, lecz on odtrąca ją z niechęcią. Zasmucona, podchodzi do drugiego z braci. Otwarte Serce głaszcze czule dziewczynkę po głowie i chwilę wspólnie wiruje z nią w tanecznym pląsie.

Zawsze pamiętał o swej młodszej siostrze o imieniu Promyk Słońca, którą nie zapominał się opiekować. Dziewczynka swą radością zarażała innych. Potrafiła wywołać uśmiech na twarzach najbardziej strapionych ludzi.

Synowie podchodzą do wodza. Otanga z powagą kładzie dłonie na głowach chłopców. Wszyscy rozchodzą się na miejsca, z których rozpoczną taniec plemienny.

Po wielu przemyśleniach, podczas wieczornego spotkania przy ognisku Rada Plemienia Władców Traw i ich Wódz Otanga wybrali indiańskie imiona dla młodzieńców.
Starszy z synów otrzymał imię Ostry Wiatr a młodszy Otwarte Serce.

Przerwa w narracji. Wszyscy aktorzy wykonują grupowy taniec plemienny, podczas którego następuje wręczenie chłopcom indiańskich pióropuszy i łuków.

Po tańcu aktorzy wracają do swoich zajęć. W jednej grupie starsze kobiety ścierające ziarna, a w drugiej młodsze wykonujące ozdoby. W tle chłopcy: młodszy naprawia łuk a starszy odpoczywa leżąc. Z tyłu sceny w centrum dumie siedzi wódz.

Narrator:

Mijały lata. Wódz Otanga był coraz starszy i przyszedł czas, aby zastanowić kto będzie jego zastępcą. Chłopcy wydorośleli i stali się mężniejsi. Każdy z nich w głębi serca marzył, aby kiedyś zostać wodzem. Jednym z obyczajów plemienia było to, iż kandydat na wodza musiał wcześniej odszukać wybrankę swojego serca i założyć własną rodzinę. Jeśli potrafił zapewnić byt swoim najbliższym, to również był w stanie zadbać o wioskę plemienną.

Spośród grupy dziewcząt powstaje jedna (Danaho) i podchodzi do starszych kobiet. Zabiera od nich miskę z ziarnem i wraca. Otwarte Serce obserwuje dziewczynę, podchodzi do niej i pomaga jej zanieść misę odprowadzając ją na miejsce. Ukradkiem przygląda się im Ostry Wiatr i nerwowo przechadza się po scenie.

Otwarte Serce od dawna tęsknym wzrokiem spoglądał na Danaho, córkę Szarej Niedźwiedzicy, a i ona darzyła go dużą sympatią. Kiedy dostrzegł to Ostry Wiatr, zazdrość owładnęła jego serce i postanowił sam postarać się o rękę Danaho i miano Wodza Władców Traw. Dobrze wiedział, że jeśli odbierze ją bratu , Otwarte Serce pogrążony w rozpaczy po ukochanej nie będzie szukał innej wybranki i tym samym nie będzie mógł zastąpić swego ojca.

Aktorzy opuszczają scenę i zasiadają w jej głębi tyłem do widzów. Ostry Wiatr zaczepia Danaho i zagradza jej drogą. Dziewczyna nerwowo omija go i dołącza do pozostałych aktorów.

Ponieważ Danaho zdecydowanie ignorowała zaloty Ostrego Wiatru, postanowił rozprawić się ze swoim bratem.

Otwarte Serce, z łukiem w ręce, rozgląda się i przechadza po scenie. Ukradkiem za nim, skrada się Ostry Wiatr a następnie znienacka go atakuje. Zdecydowanym, gwałtownym gestem kładzie swoją dłoń na ramieniu młodszego brata i zmusza go przyklęknięcia. Otwarte Serce ulega i z pokorą klęczy na ziemi. Starszy brat triumfując krąży wokół niego. Z boku sceny obserwuje ich Szara Niedźwiedzica.

Kiedy Otwarte Serce wyruszył do lasu na polowanie, Ostry Wiatr poszedł za nim i znienacka go zaatakował. Otwarte Serce był ogromnie zaskoczony, próbował się bronić ale nie chciał zrobić krzywdy bratu.
Szara Niedźwiedzica podchodzi do chłopców.

Kiedy Ostry Wiatr triumfował i przestrzegał młodszego brata, aby już nigdy nie zbliżał się do Danaho, nagle na polanie pojawiła się Szara Niedźwiedzica, która zza drzew ukradkiem obserwowała całe zajście.
Dumnym i surowym spojrzeniem skarciła skłóconych młodzieńców.

Szara Niedźwiedzica unosi ręce go góry a następnie idzie w głąb sceny. Chłopcy podążają za nią. Wszyscy aktorzy gromadzą się wokół nich.

Oświadczyła, że mężem jej córki może zostać tylko młodzieniec o szlachetnym sercu, który jest nie tylko odważny i silny ale przede wszystkim uczciwy, dobry i sprawiedliwy. Synowie Otangi zostali więc poddani próbie.
Nazajutrz o świcie mieli wyruszyć w daleką podróż, aby zdobyć dla Danahi: orle pióro, jako pierwszą ozdobę zamężnej kobiety indiańskiej i najszlachetniejszy według nich kamień oraz samodzielnie wykonać łuk, aby udowodnić, iż są w stanie zapewnić byt i bezpieczeństwo swojej rodzinie.

Aktorzy ponownie siadają na końcu sceny tyłem do widzów. Otwarte Serce chodzi po scenie rozglądając się. Znajduje orle pióro a następnie po poszukiwaniach wybiera szary kamień i samodzielnie wykonuje łuk. Ostry Wiatr z zadowoleniem wyjmuje z własnego pióropusza pióro a następnie podkrada się do grupy aktorów i kradnie indiance błyszczący, szlachetny kamień a ojcu – łuk.

Ostry Wiatr postanowił jak najprędzej uporać się z zadaniem. Podczas gdy Otwarte Serce długo poszukiwał gniazda orła, Ostry Wiatr wyjął pióro z własnego pióropusza a następnie wrócił po kryjomu do wioski i skradł pewnej indiance szlachetny kamień a swojemu ojcu łuk.
W tym czasie Otwarte Serce spośród wielu kamieni stepowych wybrał ten najcenniejszy. Był to szary kamień, który mógł przydać się zarówno do ścierania ziarna, jak również jako narzędzie. Z ogromnym zaangażowaniem samodzielnie wykonał łuk i powrócił do wioski.

Chłopcy wracają na środek sceny i kładą w centralnym miejscu zdobyte przez siebie przedmioty. Wszyscy gromadzą się wokół nich.

Chłopcy złożyli przed Wodzem i Szarą Niedźwiedzicą zdobyte przez siebie przedmioty.

Milknie muzyka. Szara Niedźwiedzica po dłuższej chwili podchodzi do Otwartego Serca, kładzie dłoń na jego ramieniu a następnie prowadzi go do Danaho.

Zapadła cisza. Szara Niedźwiedzica długo przyglądała się darom a następnie głęboko spojrzała w oczy chłopców. Nie kryjąc wzruszenia, podeszła do Otwartego Serca i bez słowa położyła dłoń na jego ramieniu.

Ostry Wiatr opuszcza głowę, zakrywa dłońmi twarz a następnie podchodzi kolejno do mieszkańców plemienia, którzy ze smutkiem odwracają się od niego.

Ostry Wiatr zrozumiał, iż przegrał przez własne oszustwa. Wódz Otanga ze smutkiem przypomniał o konsekwencjach takiego czynu. Ostry Wiatr powinien opuścić wioskę.
Do tego dnia chłopiec nie zdawał sobie sprawy z tego jak wiele może stracić przez swoje zachowanie.

Ostry Wiatr staje przed ojcem i upada przed nim na kolana. Oddaje skradzione przedmioty.

Patrząc na smutne, ale pełne miłości, oczy swojego ojca pojął, jak dużo krzywd wszystkim wyrządził. Nie chciał opuszczać wioski. Od tej chwili jego największym pragnieniem było móc żyć wśród najbliższych mu ludzi i im służyć.
Wypowiedziawszy te słowa poczuł jak jego serce przepełnia przyjemne ciepło. Przyznał się do wszystkich swoich uczynków. Oddał skradzione przedmioty, prosząc o wybaczenie, obiecał poprawę.

Aktorzy wolno podchodzą do chłopca i pomagają mu powstać a następnie ustawiają się na scenie w miejscach, z których rozpoczną finałowy, plemienny taniec. Ostry Wiatr ze wzruszeniem i radością staje przed każdym z nich i przyłącza się do wspólnego tańca.

Nagle dostrzegł tych, których do tej pory nie zauważał i usłyszał dźwięki, na które nie zwracał uwagi.
Członkowie plemienia zauważyli jak zmienia się twarz Ostrego Wiatru – z ponurej i zaciętej na jasną i spokojną. Czuli, że jego skrucha jest szczera, a obietnice prawdziwe. Postanowili pozwolić mu pozostać w wiosce i naprawić zło jakie wyrządził.

Chłopiec wykorzystał daną mu szansę i otworzył swoje serce dla innych.

Po skończonym tańcu wszyscy aktorzy ustawiają się na proscenium, kłaniają i schodzą ze sceny.

Opracowała:
Beata Sobczak-Kuca


SCENARIUSZ – WERSJA SKRÓCONA dotycząca poszczególnych obrazów.

1.Wstęp i opis wodza Władców Traw.
NA SCENIE: Mieszkańcy wioski zajęci codzienną pracą: ścierają ziarna, wykonują ozdoby, konstruują narzędzia i łuki.

2.Uroczyste pasowanie na wojownika i nadanie indiańskich imion synom Otangi.
NA SCENIE: Taniec indiański oraz przedstawienie ceremonii pasowania na wojowników i nadania indiańskich imion.

3.Starania o rękę Danahi.
NA SCENIE: Walka chłopców .Ostry Wiatr i Otwarte Serce starają się o rękę Danahi.

4.Wyjątkowa misja.
NA SCENIE: Matka Danahi wysyła chłopców do lasu, aby zdobyli dla jej córki trzy rzeczy:
orle pióro, szlachetny kamień oraz wykonany samodzielnie łuk.

5.Wypełnianie zadania.
NA SCENIE: Chłopcy poszukują przedmiotów. Ostry wiatr oszukuje i wyjmuje pióro ze swojego pióropusza, kradnie rodzinną pamiątkę staruszki z plemienia aby zabrać szlachetny kamień oraz zabiera swemu ojcu łuk.
Otwarte serce długo poszukuje gniazda orła, aby zdobyć orle pióro. Wśród wielu kamieni stepowych znajduje taki, który może przydać się zarówno do ścierania ziarna jak również jako narzędzie. Samodzielnie wykonuje łuk.

6.Powrót do wioski i rozstrzygnięcie zadania.
NA SCENIE: Chłopcy prezentują przed matką Danahi zdobyte przedmioty. Ostry Wiatr zostaje przyłapany na oszustwie i przyznaje się do winy.

7.Zadośćuczynienie.
NA SCENIE: Ostry Wiatr oddaje skradzione przedmioty i prosi o wybaczenie dzięki czemu wszyscy dają mu szansę na poprawę, gdyż w przeciwnym przypadku zostanie wypędzony z wioski. Ostry Wiatr postanawia poprawę i doświadcza wielu serdeczności.

8.Szczęśliwe zakończenie. Podsumowanie.
NA SCENIE: Wesele Danahi i Otwartego Serca. Wspólny indiański taniec plemienny.