Powstanie Warszawskie - apel

SCENARIUSZ

Kiedy przyjdą podpalić dom ten ,(słowa wypowiada powstaniec idący ze środka sali)
Ten, w którym mieszkasz – Polskę, (wszyscy biorący udział)
Kiedy rzucą przed siebie grom, (kolejny powstaniec)
Kiedy runą żelaznym wojskiem
i pod drzwiami staną, i nocą
Kolbami w drzwi załomocą –
Ty, ze snu podnosząc skroń,
Stań u drzwi. (odpowiadają wszyscy uczestnicy)

„MARSZ MOKOTOWA”
(głos syreny, wystrzały ... chwila ciszy)
(przy radiostacji – stare radio mówi uczeń)

UWAGA! UWAGA! Przeszedł!
Koma trzy!
Ktoś biegnie po schodach.
Trzasnęły gdzieś drzwi.
Ze zgiełku i wrzawy
Dźwięk jeden wybucha i rośnie,
Kołuje i jęknie,
Głos syren - i oktawy
Opada i wznosi się jęk:
„Ogłaszam alarm dla miasta Warszawy”

„Warszawskie dzieci „ (piosenka wykonana przez wszystkich biorących udział; uformowani w oddział powstańczy, maszerują)

(rozmawiają dwie mieszkanki Warszawy – przestraszone)
To gdzieś dalej.
Pewnie Praga.
A teraz bliżej, jeszcze bliżej.
Tuż, tuż.

„Uwaga! Uwaga! (odzywa się spiker przy radiostacji)
Odwołuję alarm dla miasta Warszawy”

Narrator (idzie z końca Sali niesie znicz stawia na powstańczym grobie)

Działania powstańcze rozpoczęły się 1 sierpnia 1944 roku o godzinie „W”, Powstańcy nie zdołali opanować śródmieścia, mostów na Wiśle ani głównych arterii komunikacyjnych. Większe sukcesy odnieśli na Starym Mieście, Woli, Mokotowie. Walczyli żołnierze Armii Krajowej, Armii Ludowej, harcerze Szarych Szeregów, ludność cywilna Warszawy.

„Serce w plecaku”
(przy kołysce, kobieta zawinięta w chustę)
Oddzielili cię syneczku, od snów, co jak motyl drżą, haftowali ci, syneczku, smutne oczy rudą krwią, malowali krajobrazy w żółte ściegi pożóg, wyszywali wisielcami drzew płynące morze.
Wyuczyli cię, syneczku, ziemi twej na pamięć, gdyż jej ścieżki powycinał żelaznymi łzami. Odchowali cię w ciemności, odkarmili bochnem trwóg, przemierzyłeś po omacku najwstydliwsze z ludzkich dróg. I wyszedłeś, jasny synku, z czarną bronią w noc, i poczułeś, jak się jeży w dźwięku minut – zło. Zanim padłeś, jeszcze ziemię przeżegnałeś ręką. Czy to była kula synku, czy to serce pękło?

Narrator ( kolejna osoba idzie z końca Sali, mówi stawia, znicz)
Do tłumienia powstania Niemcy ściągnęli znaczne siły wyposażone w broń pancerną, lotnictwo, ciężką artylerię i miotacze płomieni. Samoloty i artyleria systematycznie niszczyły miasto. Hitlerowcy na opanowanych terenach rozpoczęli straszliwą rzeż ludności cywilnej; mordowano rannych i chorych, lekarzy i sanitariuszy.
Powstańcy bronili się zaciekle i bohatersko, walcząc wśród ruin doszczętnie zburzonych domów, mimo iż brakowało im broni, amunicji, wody, żywności oraz lekarstw.

„Rozszumiały się wierzby płaczące”

Narrator ( kolejna osoba idzie z końca Sali, mówi stawia, znicz)

Rano 2.X.1944 roku wszystko w ogóle ucichło. Tym razem na stałe. Kapitulacja.
Koniec powstania.
Do 9 października ma być pusto. Całe miasto. Powstańcy składają broń... W czasie 63 dni walk zginęło 18 tyś. Powstańców ponad 150 tyś. Ludności cywilnej. Miasto uległo niemal całkowitemu zniszczeniu.


Hymn państwowy
(wychodzą wszyscy wykonawcy, ustawieni w różnych punktach sali)