Historia Kobiecej cywilizacji - rymowany dialog płci do inscenizacji na 8 marca

Historia Kobiecej Cywilizacji

Gdzieś bardzo, bardzo daleko,
za siódmą górą, za siódmą rzeką
można podsłuchać takiej rozmowy,
Wiodły ze sobą ją białogłowy:
Och! Jakie szczęście mają mężczyźni,
że każdy człowiek to jego bliźni!
Swoją teorię mężczyźni mają:
żony cech ludzkich nie posiadają.

I zgodnie z treścią ich twierdzenia
nie mają nic do powiedzenia.
W tym przekonaniu wszyscy wciąż siedzą,
a o kobietach prawdy nie wiedzą.
Człowiekiem nazywa się każdy mężczyzna,
kobiecie tego miana żaden nie przyzna!.

U zarania dziejów pradawnej ludzkości,
kiedy wymyślono, że z Adama kości
można by posłuszną kobietę mu stworzyć,
aby wspólnie mogli swe życie ułożyć.
Losy kobiety zaraz rozstrzy się musiały,
gdy ją do ogrodu wpuścił mąż wspaniały.

Tu niewiasta jak zwykle wszystkiego ciekawa
poczęła łamać ogrodowe prawa.
On młodzian ciekaw, lecz mało odważny,
dał pierwszeństwo kobiecie w czynie tak poważnym:
zerwała z drzewa owoc zakazany,
który nie powinien być zakosztowany.

Tu więc jest przykład odwagi męskiej –
dawać pierwszeństwo postaci żeńskiej.
To prawo dotąd w życiu przetrwało:
Bądź pierwsza damo, choćby bolało!
I białogłowa czyni wciąż tak,
a chłopu nadal odwagi brak.

Ona mu zawsze ciężarem była,
choćby za siedmiu w domu robiła.
Mężowi swemu dobrze służyła,
mimo, że służba miła nie była.
Taka niewola wieki już trwała,
ale kobieta męża się bała.
Niewiasty poszły po rozum wreszcie:
Być już nie chcemy w męskim areszcie!
Dążenie do wiedzy dała im Nawojka,
przebrana za żaka, drobna, młoda Polka.
Ruszyły kobiety za takim przykładem,
żeby świat się okrył nowym, babskim ładem.
Im więcej ich było, tym praw przybywało,
ale ród niewieści wołał, że to mało.


Wtedy pojawiły się emancypantki,
porządku starego pełne ignorantki.
Takie właśnie były Prusa bohaterki,
które znały wszystko, nie tylko literki.
Nasze poprzedniczki niosły nowe prądy,
dzięki swej mądrości osiągnęły rządy.

Objęły urzędy, weszły do uczelni,
nauczyły mężczyzn, żeby byli dzielni,
poleciały w kosmos, pierwiastki odkryły,
wspięły się na szczyty i dzieci niańczyły.

Kobiety współczesne znają swoje prawa,
wiedzą, że ich życie to nie jest zabawa.
Dobrze wiedzą o tym, o czym decydują
i się panom biernie nie podporządkują.
To nie marionetki ciągnięte za sznurki,
tylko mądre, zdolne swoich ojców córki.
Radzą sobie świetnie w każdej sytuacji,
chociaż chłopy twierdzą, że nie mają racji.

Pewnie, że nie macie drogie, miłe panie!
Całe nasze życie to Wam się kłanianie.
Przypomnijcie sobie jak to też bywało,
kiedy każdej jednej zawsze było mało.

Ile razy dama – panu swego serca
przynoszenia kwiatów żądała naręcza.
Mawiała do niego, by okazał męstwo
i na polu boju odniósł znów zwycięstwo.

A czasami rzekła tylko tak na żarty,
może by tak wygrał duży domek w karty.
A te Wasze babcie, mdlejące co chwila
mówiące do dziadka: ”Przynieś krokodyla”.
Takie zrozpaczone, delikatne, słabe?
A mówi przysłowie: ...tylko posłać babę,
tam, gdzie nawet diabeł sobie nie poradzi,
kobitka wszystkiemu na pewno zaradzi.
Toteż dzisiaj bardziej potrzeba pomocy,
mężczyźnie, co czasem boi się sam w nocy.

Myślę, że nie macie racji wszyscy troje.
Zamknijcie na razie kłótni swej podwoje.
Mam takie przeczucie, co do tego sporu,
że kobieta więcej ma swego uporu.
Mężczyzna spokoju upatruje wszędzie,
często więc pochwalne wygłasza orędzie.
Gdy tylko dla jednych przeznaczone uszu,
nie ujmie to nawet jego animuszu.

Ona Być jedyną pragnie na tym świecie,
i słowa dobrego nie zna o kobiecie,
która tylko gorszą od niej samej bywa,
taka to kobieta bywa sprawiedliwa